Wprąciłem się, ponieważ Martynika <m...@o...pl> popełnił(a) co
następuje:

| > Ileż można tego marudzenia, chęci ułożenia nam życia
| > słuchać cierpliwie i się wymigiwać kłamstewkami?
| Cierpliwie słuchać i wymigiwac się kłamstewkami? Słuchać i mówić prawdę -
to
| chyba lepszy sposób. Co do chęci ułozenia nam zycia to myślę podobnie jak
| Iwonka że bierze sie to często z obawy o nas i nie dopuszczania do
| świadomości że dziecko jest dorosłe. Nieraz naprawdę trzeba pomóc
rodzicom
| to zrozumieć.

I to właśnie robię - stanowczym zakomunikowaniem, że jestem dorosły i sam
podejmuję decyzje a rodzice mogą służyć radą jedynie, miast marudzeniem :]
Nie każę warczeć od razu na rodziców - ale dyskusji podlega problem, gdy
'ręce już opadają i nie da się inaczej'. Wiadomo, że można spróbować na
początek łagodnie - to chyba oczywiste?

| > Rozwiązała ten problem i ma spokój - w przeciwieństwie do osób, które
Ty,
| > Iwon(k)o uważasz za wyrozumiałe i posiadające ten przymiot (którego też
| > życzysz nam, niepokornym).
| Wiesz trochę brzmi to tak: wszyscy maja być wyrozumiali wobec mnie ale ja
| "niepokorny" nie wyrozumiały wobec innych.

E-e :) To brzmi jak: wszyscy mają uszanować moją dorosłość i prawo do
samodzielnego podejmowania decyzji, jak ja szanuję ich dorosłość i to samo
prawo.

| Ponadto często cena takiego spokoju na siłę jest bardzo duża. Nie
przekreślałabym
| wiec życzeń Iwonki - jest w nich dużo racji. Od razu zastrzegam że piszę
ogólnie -
| każda srawa ma swoje indywidualne cechy i wymaga indywidualnego
podejścia.
| Jednak co do zasady jestem za wyrozumiałością - i muszę przyznać że mimo
takiej
| postawy tez mam spokój podobnie jak wiele osób które znam.

Jeszcze raz: Miałem na myśli TYLKO ingerowanie z buciorami w dorosłe życie
dzieci, a nie - chamowate i niecierpliwe traktowanie rodziców na każdym
kroku.

Wyrozumiałość, piszesz... ale wyżej również 'uważne słuchanie i mówienie
prawdy'. Czyli jak godzisz swoje 'zmrużenie oka' na rodziców z prawem do
własnych decyzji? :)

W prawie do samodzielnego życia nie widzę tu sprzeczności z
niewyrozumiałością... inaczej: brakiem wyrozumiałości :) Nazwałbym je
raczej: darzenie szacunkiem zdanie rodziców przy jednoczesnym JASNO I
WYRAŹNIE wypowiedzianym własnym poglądzie i trzymaniu się go, oraz nie
chodzeniu na kompromisy, jeśli rodzice chcą decydować za nas.

Większa cierpliwość to pojęcie szerokie i sięgające poza omawiany tu
problem (może tu przecież chodzić o trzęsące się ręce podczas posiłku,
nieporadność, sklerozę i zrzędliwość...) - jednakże ja odniosłem się tylko
do tej - poruszonej tu - problematyki i mam nadzieję, że tylko w tym
świetle prowadzimy dyskusję... czy zaraz padnie 'módlmy się o pokój na
świecie' i nikt nie może polemizować z celowością tego stwierdzenia? :)
Może ten fakt powoduje niezrozumienie?

Jeżeli ktoś ma 1000 lat czasu na rzeźbienie wodą skał... to ja przepraszam
i podkulam ogon :)

Poza tym - życzenia 'większej' wyrozumiałości ja rozumiem nieco jako...
uogólnione 'to Wy się pieklicie, zamiast wziąć Relanium i/lub zmrużyć oko -
a rodzice cierpią'...
A co, jeśli takie tłamszenie samodzielności trwa lata? Kiwać głową, jak
brązowe pieski na tylnych szybach samochodów za czasów komuny?
Potrzebne są szybkie cięcia takich niejasnych układów - pokazanie rodzicom,
że teraz stoją z boku i mogą jedynie doradzać NOWEMU DOMOWI - a nie rządzić
niczym we własnym.
Nazwijmy to dosadnie zakreśleniem kijem koła wokół siebie - znaczeniem
swojego terenu i swojej niezależności.

Nie uznaję półśrodków i dlatego takie jest moje zdanie - gdy łagodne formy
perswazji zawodzą, nie modlę się o spokój i nie sięgam po podręcznik yogi,
tylko po większy kaliber...

Pozdrawiam :)

--
Z poważaniem,
Z. Boczek
Niech będzie przeklęty ten, kto nie chce unurzać miecza we krwi!
(papież Grzegorz VII)