Tak sie wlasnie zastanawialam nad emocjami i uczuciami jakie nam
towarzysza, kiedy nas ktos zrani. Pewna kolezanka kiedys skomentowala pewna
sytuacje; ze to bylo zupelnie niepotrzebne, czyli nie powinno sie wydarzyc.
Fakt, lepiej gdyby sie nie wydarzylo, ale sie wydarzylo i przezylam co
przezylam z pokora. Jednak z biegiem czasu po tym jak moje zycie potoczylo
sie innymi torami niz sobie zaplanowalam, stwierdzilam, ze wszystko odbywa
sie zgodnie z planem Wszechmogacego, bo poszerzylam swoje horyzonty
swiadomosci o niebo... Niezaleznie od tego jak cierpimy, tym samym zdobywamy
bezcenne doswiadczenia, bo przeciez z czasem bol przechodzi ale przezycie
'negatywnych' emocji niesie za soba olbrzymie zmiany w naszej osobowosci.
Przede wszystkim uczy nas pokory, wrazliwosci, empatii, ktorej nie potrafi
zrozumiec ten kto tego nie przyzyl. 'Cierpienie uszlachetnia', ktos
powiedzial i jest to bardzo cenna informacja, ale tylko dla tych, ktorzy
sami cos podobnego przezyli.
Paulo Coelho napisal: "Moje serce obawia sie cierpien. Powiedz mu, ze strach
przed cierpieniem jest straszniejszy niz samo cierpienie. I ze zadne serce
nie cierpialo nigdy, gdy siegalo po swoje marzenia, bo kazda chwila
poszukiwan jest chwila spotkania z Bogiem i z Wiecznoscia", tylko nie
wszyscy nie obawiaja sie tego spróbowac, a najtrudniejsza sztuka jest
wyciagniecie z cierpienia odpowiednich wniosków.