Przez ostatnie kilka dni zycie bylo dosc dziwne w naszym kraju. Po 2-3
dniach ogladania i sluchania smutnych wiadomosci, wylaczylismy
telewizor, radio, gazety i przez cztery dni oddalismy sie radosciom
remontu. Z doswiadczenia wiedzialam, ze nic nie wykancza mnie fizycznie
tak, jak kladzenie kafli, czy malowanie sufitu. Sen, przerywany i prawie
nieobecny przez pierwsze kilka nocy po ataku, zwalal mnie z nog po 14
godzinach pracy. Maz mial akurat urodziny, wiec jako prezent urodzinowy
wyremontowalismy mu jego biuro. Laczylo sie to z wyniesieniem ogromnej
ilosci ksiazek i papierow, tudziez wielkich ciezkich mebli i
rozprowadzeniem ich po calym domu. Wczoraj wyschly fugi w meksykanskich
kaflach, i dzis zaczynamy wracac do zycia. Ludzie juz tak nie
histeryzuja, jak w zeszlym tygodniu, telewizja wrocila do normy, tylko w
Nowym Yorku jest najgorzej. Moja przyjaciolka Cindy przesyla mi
codzienny, krotki reportaz o tym, co sie dzieje w miescie i jestem z nia
mysla, jesli nie uczynkiem. Choc oboje oddalismy krew i wplacilismy
pieniadze do Czerwonego Krzyza...

Slonce swieci, ogrod kwitnie, psy liza mnie po twarzy, i nagle ogarnela
mnie ochota na pieczenie i gotowanie, po raz pierwszy od zeszlego
tygodnia.

Co proponujecie na obiad? Chcialabym zrobic cos polskiego, ale zeby nie
zajelo mi pol dnia. Pierogi odpadaja. Niestety.

Magdalena Bassett