Wyobraźnia wielu kobiet polskich jest zdominowana przez mit miłości.
Wymawiając święte słowo '' miłość '' kobieta zdaje się ulatywać do
niebios, jej oczy błyszczą... Zachwyca mnie ten idealizm, za sprawą
którego kobieta traci nie tylko swój wdzięk, ale i swoją godność.
Jakoż nawet najpiękniejsze uczucia trzeba poddawać weryfikscji i
kontroli, aby nie stały się pretekstem do innych, nie tak pięknych
uczuć i pragnień. W swoim kulcie miłości, jak i pozostałych swoich
uczuciach kobieta polska wykazuje przede wszystkim pasywność; nie
marzy o tym, żeby kochać, lecz żeby ją kochano i spędzać życie w
ramionach oczarowanego mężczyzny! Zarazem wszelka miłość, miłość
doskonała, służy jako wspaniała wymówka wobec wszystkich miłości mniej
doskonałych bardziej ludzkich, na które trzeba chuchać i dmuchać i
które nieraz wymagają nie tylko wysiłku, ale i ofiar. Czekając na ''
wielką miłość '' kobieta po prostu ucieka przed życiem, a jej
extremizm popycha ją w stronę izolacji i osamotnienia. W świecie
współczesnym już nie wystarcza, by kobiety pozwalały się kochać; one
same muszą kochać tzn. aktywnie uczestniczyć w życiu tworząc sobie
najrozmaitsze powiązania i oddając się różnym pasjom, włączając się w
życie zbiorowe i narodowe, wreszcie znajdując sobie jakieś zajęcie.
Jedynie taka szkoła, ciągły kontakt z praktyczną rzeczywistością może
uleczyć je z mrzonek zrodzonych z lenistwa i bierności, owoców nudy i
wygodnictwa. Pamiętam, że pewnego razu zapytałem jakieś dziewczę, co
robi przez cały dzień. '' Nic--- odparła. --- Wyglądam przez okno i
czekam na miłość...''