Uprawialismy wczoraj ze znajomymi szalenie oryginalna, bardzo egzotyczna,
wielonarodowosciowa zarowno pod wzgledem doboru potraw, jak i kucharzy,
kuchnie. Obawiam sie, ze najwiecej ta nasza robota miala z przybyszami z
kosmosu.

Tak wiec: z kolegami Francuzami umowilismy sie wieczorkiem, po zwyczajowej
przejazdzce na lyzwach (niedlugo koniec sezonu :-//), na gotowanie i
degustacje. Do domku kolegi dotarlam wykonczona, ale szczesliwa,
poczestowano mnie dwiema podwojnymi kawami i moglam zabrac sie do roboty.

Kolega zaczal juz przed moim przybyciem, produkowal jakas indyjska potrawe,
ktorej przepis otrzymal mieszkajac na Martynice ;-)). Niestety, nie mogl
dostac czesci skladnikow (przypraw), ktorych nazw nigdy w zyciu nie
slyszalam, w zwiazku z czym uzyl jakichs erzatzow. Potrawa skladala sie z
wolowiny, cebuli i szczypiorku (z mojego balkonu)(kilka godzin wczesniej
kolega Francuz dzwonil do mnie pytajac: Ma poule, co to jest ścipiorek???) i
przypraw, glownie kurkumy. W kurkumie byly rowniez rece rzeczonego kolegi,
jego spodnie, nos, scierka kuchenna. Wygladalo to niezle, pasowalo mu do
zoltego T-shirtu. Troche sie wkurzal, jak spiewalam: We are living in yellow
submarine ;-))
Poczatkowo potrawa wygladala nawet niezle, jednak po dluzszej obrobce
termicznej zaczelo to, zarowno kolorem, jak i konsystencja przypominac, za
przeproszeniem, rzadka kupe. Ale nic to. Moze chociaz jest smaczne?

Niestety, erzatze to erzatze, jak wygladalo, tak i smakowalo. Zdecydowalismy
sie zostawic te rzecz na pastwe sprzataczki, a sami zabralismy sie za
przygotowane przeze mnie ciasto. Na moje nerwowe zapytania czy smakuje,
msciwy kolega (wciaz zly o lodz podwodna ;-)) oswiadczyl, ze taaaak, to jest
jedyna rzecz, ktora bedzie dzisiaj jadl, wiec lepiej, zeby mu smakowalo ;-))
Ciasto bylo na kruchym spodzie, ktory wyszedl dziwnie twardy (moze ze
wzgledu na fakt, ze w ramach kuchni eksperymentalnej uzylam maki razowej?),
na wierzchu krem z bitej smietany wymieszanej z galaretka wisniowa i
wyszarpnietymi z trudem z zamrazalnika jagodami. W sumie calkiem smaczne,
tylko troche krwawilo przy krojeniu (O mon Dieu, it's bleeding !!! Did I
kill it ??? ;-)) W zwiazku z tym krwawieniem zolte rece kolegi nabraly
ciekawych, niebieskofioletowych zaciekow (rowniez niezmywalnych).

Wieczor zakonczylismy popijajac jakis zolty ;-)) hiszpanski plyn akoholowy z
intensywnym posmaczniem cynamonowym, slodki jak diabli i musze tez cos
takiego wyprodukowac. Typowo babska rzecz.

Ach, jak ja lubie takie wieczory !!

Macabra

--
Archiwum grupy: http://niusy.onet.pl/pl.rec.kuchnia