Anna Sekulska wrote:
> > > A czy pisalam juz o guzikach do fraka, ktore Dziadek kupil w czasie
> > wojny? (nie chce sie powtarzac)
> > Magdalena Bassett
> >
> Chyba nie, a nawet jesli tak, to Twoje opowiesci czyta sie z chcecia nawet
> kolejny raz.
>
> Anka

Moj Dziadek Kazimierz w swojej mlodosci, tzn. na poczatku pierwszej
wojny swiatowej, kupil bardzo piekny zestaw 3 guzikow do koszuli
frakowej. Zolniez, ktory mu je sprzedal, mowil, ze on sam kupil je od
jakiegos Anglika. Dziadek obejrzal te guziki, piekne, czerwone kamienie
wyszlifowane na cabuchon, pol kuliste ksztalty osadzone w ciezkim,
18-karatowym zlocie jak w tulejce z karbowanymi we wzor brzegami. Stopki
tych guzikow (tak, jak w wyjmowalnych guzikach do bielizny poscielowej)
tez na odwrocie maja pieknie rzezbiony, czworolistny wzor. Rubiny -
powiedzial sprzedawca. Dziadek Kazimierz, naiwny wloscianin z
poznanskiego, kupil je jako inwestycje na czarna godzine.

W czasie drugiej wojny, i wielu lat przesiedlenia, i partyzantki,
Dziadkowie sprzedali babcine zlote monety zaszyte w plisy jej
najlepszego plaszcza, ale "rubinowych" guzikow nigdy nie sprzedali,
trzymali na najczarniejsza godzine.

Gdy Dziadek zmarl w latach szescdziesiatych, Babcia dala je do
oszacowania, i ku wielkiemu rozczarowaniu okazalo sie, ze te rubiny to
granaty. No, ale chociaz to zloto bylo prawdziwe, i dobre, no i ladnie
wygladaly, umieszczone w maciupkim puzderku wylozonym bialym aksamitem,
kazdy guzik wsuniety w przeciecie w aksamicie, usztywnione od spodu
jakims kartonikiem.

Babcia dala te guziki mojej Mamie, a Mama w zeszlym roku dala je mnie,
ale z warunkiem, ze przerobie je na jakas bizuterie, bo Mama nie
chciala, zeby one znow lezaly latami w szafkach czy sejfach.
Poszlysmy do znajomego jubilera w pierwszy dzien moich dwutygodniowych
wakacji w Polsce. Ten jubiler jest wlasciwie pewnego rodzaju krewnym, w
zwiazku z tym, jak Mama twierdzi, mozna mu zaufac z bizuteria. Zawsze
mnie rozbrajaja te koneksje rodzinne, w tym wypadku jest to mlodszy brat
drugiego meza corki siostry mojego ojca. Dosc blisko, jak by sie
uparl:))) Mama zawsze stara sie zalatwiac "sprawy" uzywajac rodziny, no
bo kto wie, jacy ludzie moga byc...

Porozmawialam z "kuzynem" jubilerem ("ach, kuzynka z Ameryki,
oczywiscie, ze zrobie na czas"), porysowalismy sobie rozne wzory,
przedyskutowalismy, jak przerobic te guziki na kolczyki i pierscionek.
Wreczylam mu stary zloty kolczyk, ciezki i brzydki, ktory znalazlam sto
lat temu na ulicy w Nowym Jorku, zeby mial zloto na obraczke do
pierscionka. Siedzi ten jubiler w zakladzie/sklepie wielkosci pudelka do
butow, w zasiegu reki majac wagi, narzedzia, palnik, itd, a pod szklana
lada z przodu wystawione sa jego wzory i pomysly.

Zdecydowalismy na dwie pary kolczykow, jedna ze stopki, druga z guzikow,
i pierscionek z trzeciego guzika. Wybralam zlote "baranki" (czyli te
przyciskacze do kolczykow od tylu ucha) i ustalilismy wzory i rozmiary.

Wracamy za 10 dni, a jubiler caly w usmiechach, szczesliwy nie wiadomo
dlaczego. Wyciaga spod lady kartonik, w nim kolczyki i pierscionek,
pieknie wykonane, bez naruszenia wzorow oryginalnych guzikow,
wypolerowane, naprawde szlachetnie wygladajace. Zachwycamy sie, placimy,
a on ciagle sie usmiecha tajemniczo.

"A teraz cos wam pokaze", mowi i wyciaga spod lady plastikowa
torebeczke. "Gdy lutowalem nogi do kolczykow, musialem wyjac kamienie.
Pod kazdym z tych okraglych granatow byl umieszczony malutki splot
ludzkich wlosow, w trzech innych kolorach pod kazdym guzikiem. Kazdy
splot wyglada jak ta okragla czesc trzepaczki do dywanow, spleciony z
kilku wloskow, w koleczko, ktore miescilo sie pod guzikami.
A aksamit w pudeleczku jest podklejony kawalkiem kartonika, i kawalkiem
gazety po angielsku, na ktorej jest data 1886.

Mysle sobie o tej rodzinie, o tej zonie, ktora ucina sobie i dzieciom
kilka wlosow i daje je jubilerowi, zeby zrobil te guziki...moze na
prezent swiateczny, moze z okazji rocznicy...

Uzywam tego kompletu bizuterii do moich bardziej wyjsciowych strojow,
zawsze czujac sie blisko Dziadka, ktorego kochalam serdecznie, i ktory
nauczyl mnie zbierac grzyby.
Magdalena Bassett