Dnia Thu, 5 Jun 2008 04:40:00 -0700 (PDT), J-23 napisał(a):

> 1. Ale jakiego porzadku, skoro wszystko w kosmosie jest dzielem
> przypadku?

Oczywiście pewna doza "przypadku" musi być - ale to tak, jakbyś puścił psa
na bardzo długiej smyczy, niech myśli, że jest swobodny, a Ty masz nad nim
ogólną kontrolę i nie wyjdzie poza Tobie odpowiadający obszar. Biedny pies
- myśli, ze Ciebie nie ma ;-P Tak i my myślimy o Bogu ;-P
Wiem, to trochę trywialne, ale obrazowe :-)

No, a budowa materii nie jest przypadkowa, jest przeraźliwie wręcz(!)
uporządkowana.
Np Układ Słoneczny (mówię o nim, bo jest nam/mnie znany najlepiej)
odzwierciedla tę prawidłowość, a można ją obserwować i w stronę coraz
mniejszych jego składników, jak i idąc w stronę przeciwną.
To znaczy:
Jak podobna jest budowa atomu - do Układu Słonecznego! A i w atomie są
podobne pod-układy, i tak bez końca wgłąb...
Układ Słoneczny też krąży wokół jakiegoś jądra, a i ten większy układ nie
jest ostatni co do wielkości - ten sam porządek na pewno jest i dalej, w
Kosmosie, we Wszechświecie, i dalej... może w układzie Wszechświatów???
Należy przewidywac, że Wszechświat też jest skłądnikiem jakiegoś większego
ukłądu, choć zapewne matematycy zaraz powiedza: jak to, przecież on sam już
jest nieskończony w sensie bez końca... A kto powiedział, że to "bez końca"
to już jest największe??? Dla nas na pewno, ale nie dla Boga.

Na tym właśnie polega porządek, ta powtarzalność planu, czyli boski
fraktal (swoją drogą fraktale to także i moje hobby i niemal miłość, więc
się akurat Bogu nie dziwię ;-P). Swoją drogą wiele razy się zastanawiałam,
że Bóg był tak schematyczny i mało oryginalny, że wszystko zbudował
podobnie. Chyba to niezbyt wielka inwencja co do schematu, ale w końcu może
nie szukał lepszego, bo ten miał sprawdzony i najlepszy? Co z tego, że może
nie najciekawszy? W sumie i tak mamy się czemu dziwić i co badać, a gdyby
to była większa różnorodność, to nie mielibyśmy szans mieć zbawczego dla
rozwoju złudzenia, że kiedyś to wszystko poznamy i u samego początku
odczulibyśmy jako ludzie bezsens wszelkich badań... a przecież MUSIMY mieć
co robić, żeby się rozwijać... zresztą też zgodnie z boskim planem.



> Mnie, jesli juz, Bog jawi sie raczej jako zlosliwy demiurg,
> ktory cos namotal, a teraz ze zdumieniem obserwuje skutki swoich
> poczynan. Lacznie z czlowiekiem, ktory niespecjalnie mu sie udal.
> 2. To jaka jest definicja Boga w/g Ciebie, skoro ma on byt nieznany
> naszym zmyslom? To jak mamy go odczytywac? Czy w ogole mozliwym jest
> odczytanie czegokolwiek pozazmyslowo?

Powiedz mi, dlaczego Ty/ludzie koniecznie chcecie Boga definiować?
Mnie wystarczy, że ON jest.
Nawet wolę to, że jest niedefiniowalny. Mogę oddawać swój los w jego ręce i
nie mieć ciągot do sprawdzania go, czy aby dobrze mym losem zarządza. No
cóż - dla mnie to najwyższa forma zaufania: mogę po prostu wierzyć lub nie,
nie mam zresztą trzeciego wyjścia :-)
Nie jestem jednak zaślepiona.
Jeśli nawet się mylę w swojej wierze i Boga (tego o którego mi chodzi!!!)
nie ma, to wobec tego jest tam coś innego zamiast niego, pustka nie
istnieje. Dochodzę do wniosku, że to "coś innego" to też musi być Bóg,
tylko niekoniecznie taki, jak sobie akurat myślę czy wyobrażam, nawet
najogólniej. To mi jednak nie nie szkodzi, że inny; taki czy inny, On JAKIŚ
jest, ale na pewno jest dobry. Także dla mnie. O tym się przekonuję co krok
w moim życiu i czasem aż mi dech zapiera, dlaczego akurat ja mam tyle od
Niego dowodów???
Widzisz, jak nie warto przywiązywać się do jakichkolwiek bardziej
skonkretyzowanych wyobrażeń o Bogu, a nawet ich tworzyć.

> 3. Jezeli czlowiek zostal stworzony na obraz i podobienstwo to skad
> taka ulomnosc, ze ludzka percepcja jest niezdolna do odczytania istoty
> boskosci? Znow psikus Stworcy?

Obraz i podobieństwo to nie znaczy kopia, lecz przybliżenie.
Bóg byłby głupi (to nie najlepsze słowo, ale cóż, ludzie mają tylko
słowa...), gdyby stworzył istotę równie doskonałą, jak on sam, mogącą go
poznać, definiować, więc może i... pokonać! To byłoby samounicestwienie i
Boga, i wszystkiego, co stworzył.

Przepraszam za dłużyznę, oczywiście potraktuj te wywody dość luźno, bo nie
chciałabym, aby ktokolwiek tu pomyslal, że się czuję jak autorytet
(widzenie siebie w tym względzie mam wręcz przeciwne, im więcej myślę o tym
wszystkim). Ja tu tylko pierwszy raz w życiu szerzej opisuję komuś obcemu
swoje wyobrażenia i to, jak sama sobie tłumaczę rzeczy ogólnie niepojęte.
Pozwolę sobie jeszcze na podrzucenie linku do mojego wierszyka, w którym
jest zawarta ta cała piękna naiwność o Bogu, ta, na której bym chętnie
poprzestała , zyskując może święty... spokój ;-P
http://www.dyskusje.obcasy.pl/pl_hum_poezja,21886.ht
ml