Użytkownik "Zygmunt Switala" <z...@s...dynup.net> napisał w
wiadomości news:2tmh6cF21nn39U1@uni-berlin.de...
> Jezeli sie zranimy w noge, to faktu zranienia nie da sie zmienic,
> ale rane mozna wyleczyc i mozna zyc tak jak przed zranieniem.

Nie wiem o co chodziło ale moim zdaniem do żadnej nieodracalnej zmiany nie
dochodzi.

> Rana jest odwracalna (przewaznie).
> Amputacja nogi jest (dzis) nieodwracalna.

Idąć tym porównaniem zdrada to głęboka rana, a nie amputacja.

> Rozmawiajac szczerze z partnerem mozna go zranic, ale na pewno nie
> straci sie w ten sposob jego zaufania.

Oczywiście że wraz z doświadczeniem życiowym uczymy się rozmawiać,
jednak nie przypadkiem nie można prowadzić terapii psychologicznej kogoś
bliskiego.
Kryzysy nie pojawiają się wtedy gdy kredyt zaufania pomiędzy partnerami jest
duży
i gdy oni potrafią ze sobą rozmawiać. W większosći przypadków jest to stan
w którym nie udaje się przeprowadzić rzeczowej rozmowy, zwykle zamiast
argumentów
pojawiają się oskarżenia i jakieś odgrzebane z przeszłości historie.
Zobacz jak łatwo w dyskusjach na tym forum ludzie wzajemnie się obrażają
używając mniej lub bardziej wyszukanych epitetów, które nic do dyskusji nie
wnoszą,
a tylko konsumują wspólny kredyt zaufania.
Wiele osób mówi, że gdy nie ma możliwości rozmawiania należy się rozstać.
Sedno sprawy leży jednak w tym aby określić ten moment, następnie zbudować
dialog o bolączkach a wreszcie zrobić to na tyle mocno partner zrozumiał że
omawiana
kwestia jest właśnie tą najbardziej istotną. Jako utrudnienie w rozmowie
mamy odpowiedzialność
za wspólne życie: mieszkanie, kredyty, wspólna historia, sytuacja jest
naprawdę trudna
kiedy są dzieci. Po pewnym czasie pojawia sie poczucie zniewolenia:
"Chciał jeszcze coś powiedzieć
chciał jeszcze wytłumaczyć,
kłatką milczenie był dom"


> Zdrada to nie tylko "uniesienia milosne" i "zauroczenia". To takze
> miesiace w ktorych sie stale oszukiwalo partnera (nadgodziny,
> zebranie itp. itd.).

Oszukiwanie i wyrzytu sumienia są w takim przypadku ceną
chwilowej wolności.

> Przebaczyc mozna.
> Mozna chciec zaufac na nowo.
> Czy latwo zaufac komus przez kogo bylo sie - niekiedy bardzo dlugo
> - oszukiwanym ? Co warte jest partnerstwo z kims komu sie nie ufa ?

To zależy od nastawienia. Moim zdaniem nie jest to łatwe ale też nie jest to
takie trudne,
wystarczy zrozumieć jak ten proces postępował, spojrzeć na siebie i na swoją
ułomność
i stwierdzić ona/on ma rację sygnały były dużo wcześniej, przypomnieć sobie
swoje reakcje na próby rozmawiania partnera.
Myślę że dośc dobrze wiem jak bym się w takiej sytuacji zachował.
Pomocą może być religia, i zalecania o wybaczaniu.
Dla mnie sam fakt wybaczania jest rozwojem wewnętrznym jest czymś
co mocno wzmacnia moje poczucie wewnętrznej wartości.


> Wszedzie tam, gdzie dwie dorosle osoby zyja razem dochodzi kiedys
> do roznicy zdan. Zapobiec temu nie mozna. Jezeli problem jest
> powazny a kompromis niemozliwy to mamy sytuacje kryzysowa.
> Jezeli w tej sytuacji ktos szuka rozwiazania przez ucieczke w
> alkochol, narkotyki, przemoc wobec partnera lub "zauroczenie" to
> jest za to sam odpowiedzialny.

Oczywiście że każdy jest odpowiedzialny za swoje działanie.
Głęboko wierzę w to że pomiędzy bodźcem a reakcją jest tak wolna wola,
to własnie kierując się nią możemy w najtrudniejszej sytuacji wybierać
i czuć się nie ograniczonym.

Tak samo za swoje działanie odpowiedzialna jest osoba umawiająca sie na
randkę
jak ta która na przyjęciu urządza scenę zazdrości, jak ta która nie pamięta
o urodzinach
córki bo praca tego wymaga. Jesteśmy odpowiedzialni za każde działanie
osobiście.

>
> Ten ktos (partner) jest w poblizu. Byc moze czeka na ta rozmowe.

Może i jest ale zamiast pytać dlaczego atakuje, zamiast zrozumieć walczy,
co wtedy robić ?

> Jezeli ktos potrafi zaczac rozmowe z obca osoba - dlaczego nie
> potrafi tego zrobic z wlasnym partnerem ?

To bardzo proste, ponieważ osoby te nie skonsumowały jeszcze zapasu
kredytu zaufania. Nawet gdy potkną sie w rozmowie nic się nie stanie,
po prostu skonsumują trochę tego kredytu.

> Ludzie nie sa wierni "z natury".

Spróbujmy porozmawiać na jakiś tema bez odjazdów we wszystkie możliwe
wyjątki.
Rozmawiamy o zdradzie polegającej na zauroczeniu, które rodzi się z pewnego
poczucia
bliskości, seks w takich układach pojawia się zwykle później.

W takiej płaszczyźnie wierności ludzie są wierni.

> Pod tym wzgledem sa raczej podobni
> do malpek bonobo (ponad 98% genotypu wspolne), ktorym takze do
> "zauroczenia" wiele nie trzeba.

To spłaszczenie problemu
Rozmowę na temat seksu dla seksu raczej należy przenieść na inną grupę,
albo utwórzmy inny wątek, w którym omówimy zdrady polegające na
zaspokojeniu
potrzeb w sferze seksu.


> Jezeli ktos nie chce lub nie potrafi tego opanowac, to jego partner
> musi sie z tym pogodzic lub poszukac kogos bardziej opanowanego.

Nie wiem jakiego skrotu nalezy użyć ale to nie jest na ten sam temat co
wyżej.

> Badzmy szczerzy - zdradzanie to nic dla leniwych. Zdradzajacy
> "musi" ustalic termin milego spotkania. "Musi" zatroszczyc sie o
> jakies pomieszczenie (nawet zakochanym nie zawsze swieci slonce).
> "Musi" wymyslec sobie jakies alibi.

To naprawdę nie jest największy problem.

> I to wszystko "musi" ukrywac przed osoba z ktora sie zyje pod
> jednym dachem.

Nawet nie wiesz jak wiele ludzie przed sobą ukrywają.

>Na dodatek zlego ta osoba zna dokladnie typowy
> rozklad dnia swojego partnera - on przeciez nie zawsze ja zdradzal.

Nie rozumiem co chciałeś napisać ?

> To nie brak kontroli - to 100% kontroli. Gdy sprawy wymykaja sie
> spod kontroli, to partner sie o wszystkim dowiaduje.

Co rozumiesz przez pojęcie sprawy się wymykają ?

> Gdyby zdradzajacy 10% tego wysilku ktory wklada w zorganizowanie
> sobie "zauroczenia" wlozyl w pielegnacje/naprawe swojego zwiazku to
> nigdy nie wiedzialby co to ostry kryzys w malzenstwie.

Wiesz zdrada daja coś innego, daje poczucie spełnienia, bardzo często
pozwala na walkę o związek. Gdyby można było o zdradzie porozmawiać
po pierwszym epizocie gdyby nie teorie że to nieodracalna zmiana,
można by dużo więcej zrobić dobrego.
Gdyby ludzie potrafili przyjśc i powiedzieć, posłuchaj
ostanie 2 lata to był koszmar, nie potrafimy rozmawiać czuję sie fatalnie,
jest ktoś to zrobił się dla mnie ważny, kto ze mną rozmawia do
z kim czuję sie tak jak z Tobą przed laty, boję się że to we mnie narasta
......
(nawet gdyby ktoś powiedział, stało się )
Ja nie chcę tego bo tyle nas łączy proszę porozmawiajmy o nas.

Jak myślisz co w takiej sytuacji się dzieje, w głowie tej drugiej osoby?
Jak dalej przebiega rozmowa ?

> "Lepiej grzeszyc i zalowac za grzechy niz zalowac ze sie nie
> grzeszylo".

To jest o innych grzechach.


> Te dwa przyslowia tlumacza chyba wszystkie zdrady.

To jest proste tłumaczenie, które niestety nie pomaga usuwać podłoża zdrady.

> Trudno by bylo
> liczyc na wybaczenie ze strony partnera gdyby mu sie powiedzialo
> prawde.

Więc własnie jak to jest z tym wybaczaniem, gdy mówimy prawdę?

Jak zachowujemy się gdy słyszymy z ust partnera prawdę ....

> Mozna tylko "podzielic sie" wina lub udawac zaskoczonego
> wlasnym postepowaniem.

Ciągle chcesz mieć winnego, idąc tą drogą dochodzi się do rozpadu związku.

Pozdrawiam

Jacek

PS. Ciekawe ile osób jest gotowych mówić o zdradzie, o własnych powodach,
niestety
tak sobie myślę że duża cześć grupowiczów nie robi tego by nie padł na nich
część
podejrzenia że wiedzą o czym mówią.