Użytkownik "Dorota" :

> Czy skoro rodzice mają tę przewagę, że kupują mieszkanie to muszą się
> poświęcić, bo kupili za male?!
> Zreszta w tym wypadku nie ma to znaczenia, mieszkanie jest jakie jest.
> I właśnie Sylwia zastanawia się jak zabezpieczyć swą prywatność.
>
> Ja bym razem chlopaków umieściła, a sama się cieszyła choc siedmiometrową
> intymnością.
> Kuchnia jako jedyne neutralne pomieszczenie to malo, jeśli można inaczej.

Ja się Dorota z Tobą zgadzam.
W sytuacji jak powyżej myślałabym głównie o sobie nie o dzieciach.
Całkiem poważnie - planujemy coś dla dzieci, poświęcamy się a oni tak potem
mają wszystko w d... użym poważaniu.

Znam sytuację, kiedy matka całe lata harowała jako sprzątaczka w Stanach
Zjednoczonych aby dzieciom wybudować dom (jednemu) i kupić mieszkanie
(drugiemu). Cały czas mówiła że "to dla dzieci". Teraz mając ponad 50 lat ma
piękny dom i mieszkanie a dzieci po studiach wyjechały do Niemiec i do
Stanów i tam już chyba pozostaną.
To oczywiście przypadek skrajny.

Ale skąd wiesz czy Twoje dzieci w wieku nastoletnim nie zechcą studiować w
innym mieście ?
Moim zdaniem oderwanie się od rodziny w wieku lat 17-18 jest bardzo zdrowe,
bo pozwala na samodzielność.
Wtedy problem wspólnego zamieszkiwania rozwiązuje się sam.

A że dwaj chłopcy w zbliżonym wieku pomieszkają razem w dość dużym pokoju
(który nawet potem można ewentualnie podzielić szafkami) to im nic nie
zaszkodzi.
Nawet pomoże w nauce współżycia z drugą osobą o innym charakterze (co się
potem bardzo przydaje w małżeństwie).

Trochę zdrowego egoizmu !

Pozdrowienia

Basia