Użytkownik "szaulo" napisał w wiadomości
news:414bc672-2175-47d2-8665-4fc25cabff1b@j18g2000yq
d.googlegroups.com...
On 12 Paź, 21:16, "R" <renatatp@poczta@.interia.@pl> wrote:


(...)
> > Takich żłobkowo-przedszkolnych
> > nie znam. Nie umiem sobie jednak wyobrazić podejmowania takich tematów
> > przez
> > dziecko mniej niż 3-letnie. Moze pod wpływem rozmów rodziców/osób
> > znaczących
> > o coś będą Twoje dziecko dopytywać. Może.

> A nie wystarczy, że spontanicznie któreś zapyta "A gdzie twoja mama?"?

Rówieśnicy (młodsi niż te 3 lata) moim zdaniem nie zapytają. Dorośli
oczywiście mogą. Jeżeli będzie już mówił i nie będzie nic na ten temat
wiedział to moim zdaniem najpierw zapyta "co to jest mama" (nawet nie
"kto"). Myślę, że nie ma się co tym czasem stresować. Po prostu jak będziesz
gotów opowiadaj mu o jego mamie. O tym o czym będziesz gotów mówić bez
negatywnych emocji. Jeżeli będzie chciał wiedzieć więcej - dopyta (jeżeli
nie słowem to gestem/spojrzeniem itp.) jeżeli nie będzie chciał słuchać -
też da znać. Nic na siłę. Będziesz chciał mówić - mów (nawet jak będzie się
wydawać, że kompletnie nic nie rozumie), będziesz czuł, że nie potrafisz
(nie chcesz) nie mów i czekaj na pytania, bez stresowania się, że już za
chwilę. Z dużym prawdopodobnieństwej dla Twojego syna nie będzie to trudny
temat (chyba, że ktoś mu wdrukuje, że powinien być trudnym tematem) tak
przynajmniej do jakichś 5 czy 6 lat. Może dłużej a może i nigdy się trudnym
nie stanie.
Inną sprawą jest poczucie braku matki, chęć poznania swoich korzeni i
związane z tym emcje. Ale to też później, pewnie na przełomie
kilka/kilkanaście lat (osobiście tego okresu i tych emocji dziecka bym się
najbardziej bała/boję).

> Zwłaszcza jeżeli, co prawdopodobne, opiekunka będzie starszą osobą,
> więc za mamę w oczach dzieci uchodzić nie będzie mogła.

Wg. mnie to też kwestia na "po trzecim roku życia". I to jeżeli nie będzie
dzieci odbieranych przez babcie/dziadków.
Tak na wszelki wypadek: nie chcę Cię przekonać, żebyś o śmierci mamy z synem
rozmawiał możliwie jak najpóźniej. Jestem z frakcji "możliwie jak
najwcześniej" połączonej z "nic na siłę - poczekać aż Ty będziesz gotów".
Oczywiście, nie czekać w nieskończoność ale IMHO na zdobycie tej gotowości
masz jeszcze ze 2 może 3 lata. Nie ma potrzeby się tym stresować (nie mylić
z "nie ma potrzeby o tym myśleć" - bo aby być gotowym trzeba się
przygotowywać i zbierać informacje). IMHO lepiej jak się wszystkiego dowie
od Ciebie - ale też nie ma co się czasem tak strasznie przejmować.
Prawdopodobieństwo, że dowie się od obcych jest teraz nikłe, oczywiście z
każdym dniem rośnie ale przez te następne 2, 3 lata nie będzie jeszcze duże.
Mam przekonanie (nie wiem skąd), że jeżeli się tym tematem interesujesz już
dziś to nie przegapisz odpowiedniego momentu na rozpoczęcie rozmów. I
intuicyjnie znajdziesz właściwy sposób.


--

Renata