in article 3...@n...onet.pl, z...@p...onet.pl at
z...@p...onet.pl wrote on 21-03-01 8:55:


> Wydaje mi sie, ze wiem o co Ci chodzi, ale ujalbym to troche inaczej:
>
> Kazdy szuka szczescia (ktorej IMO forma jest milosc) na zewnatrz siebie. A
> poniewaz _zawsze_ mozemy utracic to, co jest poza nami, nasze szczescie
> (milosc) jest nietrwale i zagrozone.
>
> Jezeli natomiast uda sie nam odnalezc szczescie (milosc) w nas, to IMO nikt
> nam
> go nie odbierze i nie bedzie ono nigdy zagozone - bedziemy trwale szczesliwi.
>
>> Z tego wynika ze taka milosc jest niepotrzebna bo kiedy sie pozna samego
>> siebie wtedy nie bedzie sie uzalezniac od innych lecz co najwyzej dawac.
>
> Nie zgadzam sie z Twoim rozumieniem milosci. IMO milosc jest potrzebna, bo
> kiedy znajdzisz ja w sobie, to wtedy mozesz dopiero dawac z siebie!

> pozdrawiam :)
> --
> Zelig9

Calkowicie sie z Toba Zelig zgadzam.
I w podobnym nurcie - nie wiem, czy czytaliscie ostatnie "Wysokie Obcasy" -
bardzo podobala mi sie szczerosc, z jaka o swojej depresji napisal Wojciech
Tochman we "wstepniaku" i to, ze nauka, ktora wyniosl brzmi tak:
"Trzeba zyc przede wszystkim dla siebie, potem dla innych. To, co czlowiek
robi - niech robi dla siebie, potem dla innych. Niech pokocha najpierw
siebie - potem innych. A kiedy cos mu sie zawali - bedzie obok niego ktos mu
najblizszy: on sam."
Wtedy mozna rzeczywiscie zaczac dawac bez trwogi, bez obawy przed
odrzuceniem. Wazne tylko, zeby sie nie zamknac z samym soba na cztery
spusty:)
Pozdr.
Joanna