> Mam wrazenie, ze zaraz wylejemy dziecko z kapiela.
> Owszem - straty, rozstania etc. sa potrzebne,
> zeby dac miejsce czemus nowemu. Ale to nie oznacza,
> ze strate trzeba przywitac z promiennym usmiechem.
> Bo jednak trzeba ja przebolec.

OK, w zupelnosci sie zgadzam z tym pogladem. :)
Zreszta nie ma mozliwosci przed tym 'przeboleniem' uciec.

> Do konca. Inaczej nie przyjdzie nic nowego,
> tylko to samo w innym przebraniu.

Wez jednak pod uwage ze im bardziej 'zawala sie' kolejne
szanse, tym coraz bardziej uzasadnione podejrzenie
ze jest sie 'do niczego', a o szczera refleksje mimo to czesto
ciezko.
Na koncu tej drogi dochodzi sie do przekonania ze z nami
OK, zas dookola _wszyscy_ sa 'be'.

I co wtedy?
Czy rozwiazaniem jest wzmacnianie 'milosci wlasnej'?

Czarek