Dnia Mon, 18 Jul 2011 17:43:57 +0200, jadrys napisał(a):

>> (...)
>> W sumie byłam tam tylko dlatego, że On tam był. Był partnerem w rozmowie na
>> temat.
>> Już mi się nie chce dalej...
>
> Nawet Cię rozumiem, sam widziałem co napisał ten imbecyl na wieść o
> śmierci Panslava. Mniej więcej brzmiało to - "No to teraz można będzie
> tu podyskutować normalnie"... - Naprawdę ręce opadają.

Swołocz jest wszędzie i jest jej tyle, że gdybym chciała jej bluzganie brać
pod uwagę, to na nic innego czasu w życiu by mi nie starczyło.
A życie należy wysysać do cna jak miód z miodnego plastra - nie ma w nim
miejsca ani czasu na dno mentalne. Czasu nie ma.


>
> Ale myślę że nie ma się co poddawać, - może ta grupa jeszcze nie jest
> stracona, - ludzie lubią rozmawiać, dyskutować o jedzeniu, także ci
> kulturalni. - Tak że może i trafi się ktoś kto potrafi zastąpić Panslava.


Może zbyt górnolotnie powiem, nie ujmując nikomu niczego - Szopen był tylko
jeden i nie da się go zastąpić Beethovenem ani Listem, ani z nimi porównać,
każdy z nich jest inny.
Ja chcę Panslę.

On nie był jakimś tam z konieczności_gotującym_bo_trzeba... Dla niego, jak
i dla mnie, Kuchnia nie była tylko kuchnią - była OKAZJĄ do całej reszty
życia.

W pl.rec.kuchnia ludzie chcą o ubijaniu kotleta, nie o Kuchni. Bez chęci do
słuchania siebie wzajemnie, do gadania o wszystkim, co łączy się z
gotowaniem, a nim nie jest. Kiedy przy okazji technicznego ubijania tego
symbolicznego kotleta dotkniesz innych spraw, mniej technicznych, już się
krzyk podnosi. Jakby zapomnieli, dla kogo ten kotlet i po co... a to istota
kotleta najważniejsza.

W mojej Kuchni mam okno na ogród i okno na świat (internet), i farby,
maszynę do szycia, i telewizor żeby gadał choć go nikt nie ogląda, i gości
co chcą pogadać wcale nie o kotlecie, i (od niedawna) koty przy piecu, i
ogień prawdziwy w tym piecu, i rodzinkę która ani myśli siedzieć osobno
każdy w swoim pokoju tylko się pcha tu do mnie i do tego ognia... I
telefon, bo a nuż sąsiadka zadzwoni z pytaniem, co u nas albo czy nie mam
więcej mąki, i znajomi z zaproszeniem do kina czy teatru. I moje psy leżące
pod oknem, czujne na rozmowy i głosy ze środka.
Taka powinna być grupa o Gotowaniu.

Kuchnia to niemal połowa życia. Nie sposób jej oddzielić od reszty,
wypreparować i umieścić w izolowanej skrzynce tematycznej.
Kuchnia łączy się ze stołem i z łóżkiem, trafia przez żołądek do serca,
gości przyjaciół i gada z nimi przy jedzeniu o świecie, który oni
zwiedzili, a mnie się zwiedzić go nie chce, bo po co, skoro żądni przygód
przyjaciele mi o nim opowiedzą, a kawałki przywiozą do domu...
I takie tam.
Nie wiem, czy rozumiesz...
Nie chce mi się już tylko o kotlecie, będąc obrażaną o najmniejsze
odstępstwo od tematu - a bez Panslavisty to już absolutnie. Z nim nigdy nie
było o samym kotlecie, z nim jeśli już, to bliżej i dalej WOKÓŁ kotleta!
Chyba dlatego byliśmy tak tępieni.
Ta grupa była bardziej Jemu potrzebna, niż mnie - był samotny, więc się
naginał coraz bardziej do jej wymogów, ale dla mnie żaden powód już nie
istnieje, aby tam być.

Gotować umiem świetnie. Nie przyszłam do tej grupy się uczyć gotować.
Przyszłam do ludzi. Ale oni chcą tylko w kółko ubijać te swoje kotlety -
jakby rzeczywiście dało się to robić na tysiąc sposobów...
--
XL

Kiedyś dymem się stając
w wieczny sen ulecę
w niebieskość nieba
swą niebieskość wplotę
i już nie znając dawnej
ciężkiej swej postaci
obudzę się błękitna
między gwiazd migotem

by XL