>
>
> Dla mnie to tez bylby wstyd, gdybym musiala poprosic mojego ojca o pomoc
> finansowa. Tez czulabym sie ponizona........Od poczatku studiow sama sie
> utrzymywalam i nie bralam od niego ani zlotowki, ale wolalabym sie tak nie
> czuc, wolalabym miec ten komfort psychiczny, ze gdybym faktycznie
> potrzebowala pomocy to moglabym sie do niego zwrocic o pomoc bez poczucia
> ponizenia i wstydu (z drugiej strony jestem na 99% przekonana zeby mi tej
> pomocy finansowej nie odmowil-mowa oczywiscie o pozyczce). Prawde mowiac
> zawsze troche zazdroscilam tym osoba, ktore mialy ten komfort ze ich
> rodzice poczuwali sie do finansowania chociazby ich studiow czy nawet
> drobnych przyjemnosci, ze nie musialy tak skrupulatnie przeliczac
wydatkow.


Oj jak Cię rozumiem!!!
Całe studia sama opłacałam (zresztą nie mam o to pretensji), ale czasem
wiązało się to z dużymi nerwami (czy mi wystarczy itp.)

Brałam ślub. Również na wszystko odłożyliśmy z TŻ sami. Troszkę pomogła nam
moja Mama, a właściwie jak na Jej możliwości to bardzo nam pomogła. Ojciec
sam się ofiarował, że nam pomoże i zobowiązał się (sam z siebie, nikt Go o
nic nie prosił), że da nam pewną kwotę. Ponieważ miałam odłożone na studia,
to pożyczyłam z nich na ten ślub pamiętając o Jego słowach. Oczywiście
okazało się, że nam ich nie dał. I na studia już tez nie miałam. Powiedział,
że do września mi da i zdążę zapłacić. Później nawet się nie zapytał czy
poradziłam sobie jakoś. Na szczęście zapłacił mi zakład pracy i nie musiałam
się denerwować.

Zawsze sobie myślałam patrząc na znajomych, którym pomagali rodzice (z
własnej nie przymuszonej woli i nie w formie "ciągnięcia"), że tak mają
łatwo. Nie muszą się martwić, bo zawsze w sferze finansowej mogą na kimś
polegać.
Na szczęście teraz polegam sama na sobie (no i na TŻ) bez zaciskania pasa i
nie jest to takie przykre.

Ja w każdym bądź razie dostałam niezłą szkołę jakim rodzicem nie być i od
swoich i od TŻ.

Pozdrawiam w ten upalny dzień
Ania