Iwon(K)a napisała:
> a ja szczerze powiem, to sama nie wiem czy jak me dziecko wyfrunie do
> akademika, i beda ja widywac "niecodziennie" to bede wciaz taka sama "radosc"
> odczuwac jak teraz, kiedy tylko do 4 w domu jej nie ma :)

Wiesz, moja radość (i ulga) wiąże się z tym, że przestałam się obawiać,
czy i jak on sobie poradzi samodzielnie. Za jakiś czas, w sumie dość
bliski. Widzę duży skok w rozwoju psychicznym i emocjonalnym mojego
syna, co mnie lekko zaskoczyło, bo w końcu ma niespełna 16 lat :).

Czy potem zaboli to wyfrunięcie, się okaże. Ale w końcu do tego właśnie
przygotowuję od kilkunastu lat i jego, i siebie.

--
Old Rena, matka licealisty
[Renata Gierbisz]