> popieram powyzsze. poruszylas ciekawy temat. chyba dosyc rozpowszechnione,
> (choc wielu zapewne nie do konca sobie to uswiadamia), jest przekonanie,
ze
> czlowiek "powinien" miec zaplanowane swoje zycie, ustalone
zainteresowania,
> gusta, poglady. i ze zmiany sa czyms niewlasciwym, sa czyms w rodzaju
kleski
> (np. "zmarnowalem tyle lat/pieniedzy/czegokolwiek na costam, a teraz
> interesuje mnie co innego, co za porazka"). idealem dla wiekszosci ludzi
> jest czlowiek, ktory konsekwentnie podaza wytyczona wczesniej sciezka i
nigdy
> z niej nie zbacza.
>
> pamietam jak do szalu doprowadzaly mnie rodzicielskie tlumaczenia, ze nie
> kupia mi tego czy tamtego, "bo mi sie znudzi" :)
>
> ciekawa jestem, co inni maja do powiedzenia na ten temat.
>

Ja pamiętam jak kiedy miałam lat około 18 mama do mnie mówiła - "ciekawe
kiedy Ci sie znudzą te góry". No cóż - mimo ze minęło lat 30 nie znudziły mi
się :-), a nawet cały czas rozwijam te zainteresowania.

Swoim dzieciom nigdy nie zabraniam realizacji ich zainteresowań.
A jeśli się coś im znudzi (znudziły sie już szachy, koszykówka, karate) - to
nic złego. Oni mają jeszcze czas aby zbadać co ich na prawdę będzie
interesować w życiu. Na razie niech jak najwięcej rzeczy próbują.
Ważne ze się czymś interesują, a nie siedzą na d... przed telewizorem.

Ja o sobie wiem, ze góry to mi sie już raczej nie znudzą, ale czasem myślę
ze warto byłoby spróbować też czegoś innego (np. nigdy nie byłam na spływie,
czy na żaglach, nigdy nie nurkowałam). Ale po prostu nie mam już czasu :-(
bo w tylu górach jeszcze nie byłam.

Pozdrowienia.

Basia