> Aha, nie widze tez mozliwosci prawnego usankcjonowania leczenia na
> odleglosc. Nie mozna zmusic lekarza do ponoszenia odpowiedzialnosci za
> leczenie pacjenta, ktorego nie mozna zbadac.
Oczywiscie
ale rowniez nie nalezy oczekiwac odpowiedzialnosci za przekazywanie
wiedzy, nawet pacjentowi

Podstawowy stres w takiej zdalnej medycynie polega chyba na
partnerskim traktowaniu pacjanta, po drugiej stronie sluchawki.
Pacjenta ktory moze zadawac wiele pytan i oczekiwac szybkich odpowiedzi,
moze rozmowe nagrywac i moze odlozyc sluchawke, gdy go rozmowa
zniecheci.

Poza tym lekarz, jak kazdy profesjonalista nie lubi udzielac odpowiedzi
w stylu
to moze byc ...
albo ....
a jezeli .././.
to ......
a jezeli wykluczymy .......
to ........
itd

w takiej rozmowie pacjent sie uczy, ze moze zostac zdiagnozowany
niejednoznacznie, a zatem nieoptymalnie i moze byc leczony tez
nieptymalnie

a skoro nieptymalnie to znaczy albo drozej, dluzej, albo i nieskutecznie

stad widoczna roznica w traktowaniu pacjentow przez medycyne naturalna a
klasyczna.
W naturalnej pacjant nie jest przypadkiem, ale terapeuta usiluje
odnalezc jego indywidualizm
w klasycznej, czym predzej zaklasyfikowac do statystycznej podgrupy,
aby podjac statystycznie optymalne czynnosci.

Tyle ze pacjent nie chce byc traktowany jako statystyczny przypadek
i dlatego zabiega o indywidualne traktowanie i osobisty , przyjazny
kontakt z lekarzem.