> Chyba juz jestem innym pokoleniem, bo w mojej
> glowie klebia sie moze juz przestarzale wzorce przyjazni -
lojalnosc,
> szczerosc, bezintersownosc, wzajemny szacunek i taka zyczliwosc bez
> zazdrosci i konkurencji. Gdzie takich przyjaciol szukac ?

Ja, ja odpowiem - w górach ;-))

Wszystkiem moje przyjażnie to górskie przyjaźnie, sprawdzone
wielokrotnie w śniegu i upale, w deszczu i w słońcu.
Kiedy tak sie z kimś idzie kilkanaście godzin dziennie, kiedy się śpi
pod jednym namiotem przez kilkanaście dni to się człowieka "sprawdza".
A z każdym z tych przyjaciół byłam chyba na kilkudziesieciu wspólnych
wyjazdach

Jak pisałam mam takich przyjaciół trzech, z dwójką znam sie od 25 lat,
z trzecim - 15 lat, wielokrotnie sie okazywało ze w trudnych czasach
mogę na nich liczyć. Mam też kilku dobrych znajomych, którzy
sprawdziwszy sie w trudnych warunkach mogliby zostać moimi
przyjaciółmi. Na razie nimi nie są, bo po prostu za mało, za krótko
się znamy.

Niestety przeżyłam też jedno poważne rozczarowanie. Wydawało mi się ze
pewna osoba jest moim przyjacielem, powierzyłam jej pewną swoją
tajemnicę. A on (bo to był też facet) kiedy był na mnie zły rozpaplał
ją na duzym forum znajomych.
Bardzo, bardzo się na nim zawiodłam.
Moze przez to że wcześniej już miałam tych moich przyjaciół myśłałam
ze kazdy jest lojalny. Niestety okazało się że nie każdy.

Jeśli chodzi o mężą - to dwójka z tych przyjaciół (tych co ich znam 25
lat) była moimi przyjaciółmi jeszcze zanim poznałam mojego męża.
Potem zostali naszymi przyjaciółmi wspólnymi. Potem jeden z nich
pojechał z moim meżem w wyższe góry i tam się pożarli.
Teraz mój mąż ich zna, aceptuje i lubi, ale nie można nazwać tego
przyjaźnią.
Trzeciego przyjaciela poznałam już w trakcie małżeństwa, mój maż go
toleruje, ale raczej nie lubi, natomiast bardzo go lubi mój starszy
syn i jest on dla mojego syna dużym autorytetem.
Czasem odnoszę wrażenie że mój mąż jest zazdrosny, ale wcale nie o
mnie, tylko właśnie o syna.

Jeden z tych przyjaciół jest szczęśliwie żonaty, jego żonę bardzo
lubię, ale nie mogę tego nazwać przyjaźnią, drugi ma drugą żonę,
pierwsza byłą beznadziejna (ładna dziewczyna, ale okropny charakter),
druga jest bardzo fajna, też ja lubię, ale coś im sie ostatnio nie
układa. Ten trzeci jest mimo skończonej 40 - kawalerem, coś ciągle
szuka swojej drugiej połówki

A tak w ogóle to wszyscy (jak i 90 innych osób) mamy wspólną pasję,
wspólną chałupę w górach, listę dyskusyjną w Internecie, nasze dzieci
się znają i lubią.
Tworzymy jedną paczkę i jedno "towarzystwo wzajemnej adoracji".
Spędzamy razem wiele imprez które sami dla siebie organizujemy w tym -
ostatniego Sylwestra. Są w tej paczce ludzie, którzy się lubią
bardziej, lub mniej, czasem sie kłócimy ale tak ogólnie wszyscy się
bardzo lubimy.
Co roku dochodzi do nas kilkoro nowych młodych ludzi i momentalnie
"wsiąkają" w to towarzystwo i od razu znajdujemy wspólny język.
Ale aby do nas dojsć trzeba zdać prawie 30 trudnych egzaminów, to
weryfikuje ludzi.
Raz na 5 lat jest spotkanie tych wszystkich którzy sie przez ten klub
przewinęli przez ostatnie 35 lat i z każdym mam o czym rozmawiać.

Ja się strasznie cały czas cieszę ze mnie los obdarzył takimi
przyjaciółmi - wiem ze to rzadka rzecz w dzisiejszytch czasach.

Pozdrowienia.

Basia