cbnet <c...@n...pl> napisał(a):

> Dygot:
> > [...]
> > W największym skórcie mój problem polega na tym, iż coś wyzwala
> > szalenie bolesne emocje. Rozwiązaniami są więc:
> > a) unikać wyzwalacza i nie zmieniać się (niebezpieczne, tym bardziej,
> > że ja wciąż chcę mieć dzieci)
> > b) zmienić się tak, by owo coś nie wyzwalało żadnej emocji, lub
> > mikrutką (teoria zabawek)
> > c) zmienić się tak, by owo coś wyzwalało emocję pozytywną.
>
> Wiesz co? ;)
> My tu prowadzimy najprawdziwsza, nieustajaca wojne z takimi jak Ty. :)
> Serio. ;)
>
> Ale prowadzimy ja nie dlatego aby zrobic komus krzywde, ale dlatego
> aby osiagnac wyzszy poziom zycia jakiego nie mieli nasi rodzice
> a nawet My sami, a beda mialy nasze dzieci i ich dzieci.
>
> I prowadzimy ja tez po to aby przy okazji tacy jak Ty i Twoje dzieci
> mogli z tego rowniez korzystac jesli tego naprawde zechcesz (jesli
> Ty lub one sie na to zdobedziesz)... ale oczywiscie nic na sile. ;)
>
> Problem polega na tym ze Twoje "nie ma to zgody" oznacza tyle co:
> "wole zginac niz sie zmienic" i jest dla Ciebie oraz wszystkich bez
> wyjatku gorsze niz to czym My chcemy sie rowniez z Toba podzielic,
> a takze stawia Cie to na pozycji z gruntu przegranej w dzisiejszym
> swiecie, gdyz to nasza wizja przyszlosci jest zwycieska i zaden
> oportunizm, zadne Twoje czy czyjekolwiek "nie ma to zgody" tego
> nie zmieni.
>
> Dlatego proponuje Ci: dobrze sie zastanow, bo ten zajob, ktorego
> wychodowales w sobie nie wiadomo po co i ktory Cie trzyma za jaja
> nie pozwalajac cieszyc sie tym co juz masz, a o czym Twoi rodzice
> mogli tylko pomarzyc, i tak wczesniej czy pozniej zdechnie i tylko
> od Ciebie zalezy czy zanim to sie stanie zwariujesz do konca, czy
> podejmiesz wysilek by dac szanse _rowniez od siebie_ sobie i Twoim
> dzieciom na lepsze zycie w przyszlosci.
>
> Konczac przypominam: nikt Ci nie pomoze jesli nie zechcesz
> czegos z tym swoim zajobem zrobic...
> lecz jesli nic z nim nie zrobisz, to wczesniej czy pozniej staniesz
> sie jedna z ofiar tej najprawdziwszej wojny razem z tym swoim
> zajobem.
>

Wiem, że to mnie niszczy, doskonale zdaję sobie sprawę, że z punktu widzenia
racjonalnego oczywiście lepiej tego nie czuć. Ba - zdawało mi się już, że
nawet to czułem - po rozstaniu z pierwszą dziewczyną, ale mimo wszystko
czegoś więcej trzeba, jakiejś głębszej zmiany, a nie tylko sobie wmówić.
Może nawet jakaś hipnoza?
Tylko, że z kolei ta absolutna radość przypomina stan, w kórym jest narkoman.
Nie tylko objawami wewnetrznymi, ale i zewnętrznymi - na końcu drogi tej only-
radości jest (OK, niekoniecznie jest, może być) sytuacja, w której jesteś
żulem, a nie przeszkadza Ci to, a wręcz mimo tego czujesz radość. Czyż cały
problem z narkotykami nie jest właśnie pogonią za taką nieustającą euforią
spowodowany?

Pisałem Ci, że wyraźnie był okres wahania, żona twierdzi, że dzwoniłem do
niej i pytałem o ginekologa już po wizycie, odpowiedziała mi, a mnie to wcale
nie dotknęło. Ba - nawet gdy bezpośrednia rozmowa, która wyzwoliła lawiną na
to zeszła, to też z początku nic na mnie to nie działało - pojęcie ginekolog
bowiem było jakieś abstrakcyjne, odarte z emocji. Dopiero po jakimś czasie
(ok. dzień) 'coś' uruchomiło tę zakurzoną maszynerię, która puszczona w ruch
pomknęła sama drąc moją duszę. Był wyraźny i niekrótki okres, w którym nie
wywoływało ta żadnej emocji. I nawet wiem co było bezpośrednim wyzwalaczem -
gdy siostra żony zaczęła drążyć szczegóły, podczas miłej rozmowy przy piwku -
ile to trwało, że nic nie czuła itp itd. Wizualizacje szczegółów zdają się
być wyzwalaczem. Dopóki ginekolog był abstrakcją, pustym słowem, a nie osobą
z krwi i kości, dopóty było OK - słowo przeszło przez głowę, ale nie
wzbudziło żadnych emocji i po chwili zostałoby wyparte przez kolejny wątek
rozmowy.
Przez pewien czas jakby dwie różne osoby się we mnie zmagały - jedna, która
bagatelizowała słowo ginekolog i druga, która została obudzona z mroków
WIZUALIZACJAMI detali. Mój mózg był nawet na tyle silny, aby samemu owych
wizualizacji nie rozpoczynać. Punktem kluczowym, jak już pisałem zdaje się
być to drążenie detali przez siostrę żony. Mam wrażenie, że mój umysł sam nie
podjąłby tego niszczącego mnie wątku, niestety znalazł się rozrusznik z
zewnątrz.

Wiem, wiem - to może być tylko usprawiedliwianie siebie, ale tak dokładnie to
wyglądało.

Wyglądało to jakby mój umysł zdołał się nauczyć wyparcia ginekologa w
abstarkcję - tak, jak to Stroyer opisywał, ale jednak nie zdołał poradzić
sobie z urzeczywistnioną wizją. Nawet powiedziałbym, że nauczył się samemu
nie rozpoczynać drążenia tematu, niestety znalazł się drążyciel z zewnątrz :(


Pozdrawiam
D

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/