medea <m...@o...eu>
gotimo$eed$...@n...onet.pl

[...]
> Kiedyś może i lubiłam tego typu filmy, jako młoda dziewczyna, której
> faktycznie potrzebne były silne bodźce, jak to młodym ludziom
> nieznającym życia. Teraz, żtp nieskromnie, stałam się bardziej
> wysublimowana.
[...]

Och, och.

> Poza tym nie bardzo sobie przypominam, czy faktycznie oglądałam
> kiedykolwiek film tak długo epatujący _dosłownym_ obrazem
> okrucieństwa. Opisy książkowe to jednak co innego. Chociaż jak
> powiem, że kiedy całkiem niedawno słuchałam audiobooka "Pan
> Wołodyjowski" w wykonaniu Gajosa (BTW doskonałe wykonanie) wstrząsnął
> mną opis nabijania Azji na pal, to zostanę uznana zapewne za wariatkę?

Nie, dlaczego, to było wstrząsające. I w dodatku nie miało co tego zbawić.

>> Nic nie zmienia to, że Jezus widzi w tym sens?
>
> A co to ma do rzeczy? Ja mówię o środkach przekazu, a nie o
> przesłaniu.

A ja o całości.

>> Realistyczna surowość i brutalność mogą również zabijać te miłe
>> emocje komfortowego współczucia z fotela kinowego, jakie wywołują
>> "mniej dosłowne", zwykłe filmy.
>
> Tak, ale ten komfort można z powodzeniem zabić stosując mniejszą
> dosłowność.

Sądzę, że nie sądzę.

> De gustibus.

Sądzę, że nie sądzę.

Saulo