Użytkownik "Greg" <o...@f...sos.com.pl> napisał w wiadomości
news:apoio5$a73$1@news2.tpi.pl...
/.../
> Najgorsze jest to, ze zdajesz sobie sprawe z irracjonalnosci swego leku.
> Gdybys tego nie rozumiala wszystko sprowadzaloby sie do tego aby Ci to
> uzmyslowic.
> Mysle, ze lek czesto bierze sie z niewiedzy, niepewnosci. Moze wiec cos by
> pomoglo gdybys jednak postarala sie swoim lekom nadac jakis konkretny
> ksztalt, poznac je...?

Są momenty takich zawirowań w życiu, kiedy dotąd rozsądnie myślący
człowiek zaczyna się irracjonalnie bać. Miałam takie stany kilka razy, gdy
sytuacja zdawała się mnie przerastać. Wszystko zmienia
wtedy proporcje, pojawiają się koszmarne sny, nawet sposób widzenia
się zmienia! Najbardziej zaskoczył mnie lęk przed otwartą przestrzenią,
którą zwykle uwielbiam.:).. to było koszmarne. Bałam się swoich snów.
Tego żadna Agata Christe ni inny Peake by nie wymyślił! ;)
Innym razem pojawił się lęk wysokości.. a kiedyś, gdy miałam okropne
kłopoty finansowe, w sklepie do którego chodzę stale ogarnęła mnie
przemożna chęć kleptomanii.. To wszystko w końcu mija, jeśli człowiek
jest świadomy że musi istnieć przyczyna tego typu zjawisk.
Dobrze, jeśli może o tym porozmawiać, dobrze jeśli ktoś mu pomoże
zrozumieć, że to wszystko się zdarzyć może każdemu.
Również to sięganie po alkohol daje się kontrolować, jeśli nie wejdzie
się w to jeszcze zbyt mocno. A co, gdyby nie było go pod ręką?
Jeśli to tylko kilka puszek piwa, to chyba można się jeszcze od tego
odwrócić??
Widywałam z daleka na stoisku z alkoholem straszliwie wychudzoną
kobietę z kilkuletnią dziewczynką.. kupowała najtańsze wino..
pewnego razu odwróciła się w moją stronęi... oniemiałam.
To była osoba którą skądś znałam! tak.. doznałam wstrząsu.
Kiedyś była śliczną dziewczyną. Jedynaczka, córka dyrektora jednej ze szkół,
tańczyła w znanym zespole. Można było zazdrościć jej życiowego startu.
Przystojny mąż, dzieci. Nie wiem co się później wydarzyło.
Może nic, a może coś trudnego, co ją przerosło?
Nie wiem też co się z nią dzieje - już jej nie widuję, ale nie zapomnę tego
widoku..
Przecież to naprawdę zależy od nas, czy zrobimy sobie taką krzywdę.
Aniu.. ocknij się. I nie bój. Świat i ludzie naprawdę nie są tacy straszni.
Jeśli nic Ci nie pomaga, spróbuj metod wyciszenia, relaksacji, Silvy.
Popraw sobie urodę! :) Słuchaj muzyki, która poprawia Ci nastrój.
Zatańcz! [Greg coś wie na ten temat ;)))]. Spróbuj się polubić.
Naprawdę się da! :) Kiedy zobaczysz efekty, dalej będzie już łatwiej.
To naprawdę możliwe.
E.