Dnia Tue, 25 Dec 2007 21:53:15 +0100, Flyer napisał(a):

> Ikselka; <1d5it1gtxg8vi$.jbuz1r9dme9w$.dlg@40tude.net> :
>
>> Dnia Tue, 25 Dec 2007 21:10:37 +0100, Flyer napisał(a):
>
>>> Przechodząc do rzeczy - czy kiedyś w swoim życiu nie zachowywałaś się w
>>> sposób opisany przez Ciebie?
>>
>> To znaczy, czy nie uderzyłam kogoś? - może jako dziecko, w przedszkolu,
>> walnęłam kogoś klockiem, ale innych przypadków sobie nie przypominam,
>> naprawdę. Sytuacja opisana przeze mnie miała miejse w szkole - miejscu
>> absolutnie nie kojarzącym mi(!!!) się z agresją - to raz, wobec słabszego
>> fizycznie ode mnie to dwa, wobec dziecka - to trzy, czyli w okolicznościach
>> ogólnie nie//Boże - razem czy osobno, bo to teraz każą nie z przymiotnikami
>> pisać razem, ale to przecież zaprzeczenie, więc już nie wiem//związanych w
>> mojej świadomości z użyciem siły.
>
> A jakie to ma niby znaczenie? Te okoliczności. Że same okoliczności
> powinny Ciebie ograniczać, czy że przekroczenie okoliczności wpakowało
> Ciebie w dodatkowy stres?
>
>> Chodzi mi o to, że nie miałam zamiaru podnieść ręki, a to stało się "samo",
>> jak podejrzewam, na skutek procesów myślowych toczących się blyskawicznie,
>> poza moją świadomością. Zaistniał bardzo silny bodziec do prostej reakcji
>> agresji. I mój organizm zareagował na polecenie z mózgu bez kontroli ze
>> strony mojej świadomości - wygląda na to, że procesy myślowe "umieją"
>> omijać świadomość i powodować reakcje... bo u mnie chęć uderzenia to na
>> pewno nie odruch warunkowy, ponieważ nie miałam okazji nauczenia się
>> takiego odruchu. O to Ci zapewne chodziło.
>
> Tak się zastanawiałem nad sobą - kiedy kiedyś jedna osoba pisała do
> mnie, czułem bardzo silne uderzenia w pierś - odepchnięcie kogoś lub
> przyciągnięcie [zwarcie] jest naturalną konsekwencją tego uczucia -
> odepchnięcie jest "kontruderzeniem", przyciągnięcie [zwarcie lub
> przytulenie ;)] zablokowaniem możliwości kolejnego "uderzenia" [i
> złagodzeniem sytuacji poprzez działanie oksytocyny ;> , jeżeli się nie
> mylę].

To rozumiem bardzo dobrze. Kiedy nagle przytulasz agresywne dziecko, ono
sie uspokaja - oksytocyna działa. Ale także zaskoczenie - to najpierw.
Potem kojarzenie gestu przytulenia z sytuacją wyuczoną dla stosowania tego
typu gestów, w tym przypadku bliskiego związku fizycznego i emocjonalnego -
i już po agresji. Czasem to działa pozytywnie także na dorosłych - np.
relacja JPII z niedoszłym zamachowcem - skutek tego "przytulenia" wspaniały
:-)

> Jakoś na drodze logiki nie daje się wyjasnić reakcja pt. ktoś
> Ciebie uderza w pierś [jak najbardziej doświadczalnie, przynajmiej po
> stronie odbiorcy], Ty chcesz tego kogoś uderzyć w głowę. Musi być
> uwarunkowanie/wyuczenie, lub reakcja na nową nieznaną sytuację, lub brak
> introspekcji doświadczanych emocji [poczułaś uderzenie, ale nie byłaś w
> stanie określić gdzie - zmęczenie?].

Kiedy ktoś mnie "uderza" w realu, nie mam chęci odpowiadać tym samym,
wycofuję się,a raczej do niedawna tak było.
Dlatego Usenet jest dla mnie doskonałym polem do treningu samoobrony - mam
nadzieję, że zaskutkuje także w realu, bo tutaj mi tej umiejętności bardzo
(a raczej jeszcze trochę) brakuje. Skutki treningu odczuwam juz od dawna, a
o to właśnie mi chodziło, czyli - przyjęłam poprawną taktykę :-)

>
> Może bardzo prymitywny model, ale bardzo naturalny. ;)
>
> Miałem kiedyś sytuację, kiedy byłem bardzo zmęczony a jednocześnie pełen
> energii [marsz na pełnym gazie jakieś 8 km w ponad 30. stopniowym
> upale], przyczepił się do mnie dzieciak na zakończenie, złapał mnie
> powyżej nadgarstka [ten fragment mam "zarezerwowany" dla wybranych ;)],
> chciał się w coś bawić, w coś dynamicznego - rozpuszczony, krzykliwy -
> zareagowałem nerwowo, podniosłem głos, próbowałem go strząchnąć z
> trzymanej ręki, ale nawet nie myślałem o użyciu drugiej ręki - czysta
> natura. Nie powiem, po fakcie głupio się czułem, ale nawet przez chwilę
> moja podświadomośc nie wpadła na pomysł uderzenia.

Ale wpadła na pomysł "strząśnięcia". Wg mnie to nie była agresja, lecz
próba "pozbycia się".
Bo dzieciak nie dobrał się do twej psychiki, więc zareagowałes w sposób
wyuczony, po prostu jak na natrętną muchę ;-)
A tamto dziecko, o którym ja pisałam, wykazało zachowanie tak perfidne i
niezgodne z dziecięca psychiką, tak mnie dotknęło, że zareagowałam poza
swoą świadomością i w dodatku agresywnie. Nie byłam przygotowana na takie
działanie na moją psychikę ze strony dziecka, może dlatego zareagowałam jak
w stosunku do dorosłego mogłabym zareagować, gdybym miała to wyuczone - ale
nie jest to wyuczone!
Było to jak na scenie: stałam przecież przed całą klasą i gdyby to było np.
na ognisku wśród znajomych, to nie myślałabym az tyle o tym, ale TO była
sytuacja wymagająca szczególnej samokontroli: praca w szkole to nie tylko
chodzenie tam i z powrotem po klasie... to sytuacja, kiedy najmniejszy
gest, najmniejszy sczzegół stroju, postępowania, stanu emocjonalnego jest
jak pod mikroskopem... i żaden nie zostanie bez odzewu. Dletgo tak ciężko
jest byc nauczycielem, niewielu to wytrzymuje, naprawdę. Ale to akurat juz
inna bajka, nie o tym chciałam.


--
XL wiosenna
====================================================
================
"Jeżeli ktoś naprawdę cię nienawidził, to tylko dlatego, że nie mógł być
taki, jak ty."
====================================================
================
Poprzedni profil:
http://groups.google.com/groups/profile?enc_user=LWs
rThYAAABr-nqNxKREgaFPDG6Ht91aF6sPCqGHHKkulQEP0yp8Qg