Od długiego już czasu obserwuję pewne zjawisko, być może jest to wytwór mojej
chorej wyobraźni, być może się mylę ale mam wrażenie, że między alkoholikami
pijącymi i nie pijącymi jest wielka przepaść i że ci drudzy, którzy
wychodzą/wyszli (nie piją kilka i więcej lat) patrzą niejako z góy na
pijących jako na słabszych, ułomniejszych. Jakby nawzajem się
wspierali, "wytrzymaj", "będzie dobrze", "warto", a reszta, która pije?
Nie wiem, czy uda mi się kiedykolwiek wyjść z nałogu, nie mam pojęcia.
Warunki są niesprzyjające. Już samo moje zycie, brak tak zwanej "motywacji",
pomijam. Zmasowana reklama, "piwo jest dobre na nerki", puby, imprezy, sam
smak piwa... musiałabym się zaszyuć w domu i po kilku miesiącach, latach "ja
mleko poproszę" ku ogólnej uciesze. "O a co jej?".
Że niby nie jestem silna? Szczegółów z życia Wam zaoszczędzę...
Domyślam się, że ci którzy wyszli/wychodzą spojrzą z politowaniem, "jak ona
mało jeszcze wie", "a przez co ja nie przeszedłem"... to właśnie mam na
myśli, miedzy innymi, mówiąc o przepaści.
Kolega napisał, że mam za jednym zamachem rzucić i alkohol, i leki. I że
pierwsze dwa dni będa najtrudniejsze. A ja sobie tego za nic nie
mogęwyobrazić. Każdy z nas to pewnie miał ale ile razy ja sobie jeszcze zadam
pytanie: "czemu ja..."....
I jeszcze jedna rzecz, gdy ludzie się podpisują np. "alkoholik Andrzej", ja
rozumiem, ważne, by to sobie uświadomić, zawsze krok naprzód, nie ma
zakłamania, obdarcie się, odsłonięcie, ale czemu wciąż? Jestem alkoholiczką,
i? Mam się non stop podpisywać "Polka Anna" czy "białoskóra Anna" czy "z
wadami Anna" i czuć się z tego powodu jakoś... dumna, odważna? Nie wiem.

Pozdrawiam Was,
A.

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/