X-No-Archive:yes
W wiadomości <news:ejaq8s$l18$1@news.onet.pl>
Joanna Duszczyńska <j...@p...onet.pl> pisze:

> Czasem takie wyciąganie konsekwencji to jest walka z wiatrakami.

Ale żeby to ocenić, najpierw trzeba sprawdzić, a nie z góry zakładać fiasko.

>> Dla mnie skupienie się tylko i wyłącznie na swoim dziecku to
>> połowiczne rozwiązanie problemu, dlatego zrobiłabym i jedno i
>> drugie. Nie rozumiem jednak, dlaczego uważasz, że te dwie sprawy
>> miałyby ze sobą kolidować.

> Doba ma tylko 24 godziny.

Ale przecież nie zajmowałabym się poszkodowanym dzieckiem przez 24 godziny
na dobę do końca jego życia. Poza tym jest reszta rodziny - ojciec,
dziadkowie.

> Jeśli zajmiesz się jednym nie załatwisz drugiego i na odwrót.

Nie przesadzaj.
Nie bardzo rozumiem w którym miejscu widzisz problem, gdy matka
(przykładowo) pobitego w szkole dziecka, zgłasza fakt do dyrekcji i na
policję (jeśli dyrekcja sama się nie kwapi). W jaki sposób jej dziecko
ucierpi na tym fakcie?

> Pytanie, co jest ważniejsze?

Dla mnie jedno i drugie. Nie uznaję chowania głowy w piasek, bo to w linii
prostej prowadzi do przyzwolenia na nienormalność i tolerancję
nieprawidłowych zachowań.
I tak jak napisała Harun - jeśli w sytuacji np. pobicia dziecka, "leczysz"
jedynie objawy całego zajścia nie docierając do przyczyn, to dajesz dziecku
do zrozumienia, że sprawcy chyba tak naprawdę nie są winni, skoro nikt nie
próbuje nawet ich ukarać uznając, że szkoda na to pary.

--
Nixe