Użytkownik "medea" <e...@p...fm> napisał w wiadomości
news:gffjef$l8r$1@nemesis.news.neostrada.pl...
> tren R pisze:
>
>> nie zapominajcie, że jest on idealistą jednak.
>> jakkowlwiek by sobie nie definiował tego pojęcia, oddaje to jednak
>> pięknie oderwanie od pewnej kłopotliwej rzeczywistości.
>
> "Idealizm" w jego wydaniu to "życzeniowość" typu: "chciałbym, żeby tacy
> jak ty nie istnieli", pamiętasz?
> Trudno pogodzić się ze złożonością, lepiej to wszystko sobie uporządkować
> 0-1, deprecjonując wszystko, co nie pasuje do 1, i mieć ciągłe pretensje,
> że to 0 jednak śmie istnieć.
> Że też można sobie samemu zgotować takie katusze! ;)

Więc widzimy sprawę podobnie. Zresztą, wezmę kawałek z Manna z 1945r,
który przed chwilą już był cytowany, a dotyczył opisu społeczeństwa
niemieckiego:
"Nie są urodzeni do tego, aby pogodzić się z życiem, a ich prymitywnie
szczere
niezrozumienie polityki dowodzi, że nie są do niej powołani. Będąc z natury
złymi,
ale skłaniając się ku duchowości i ideałom, uznają politykę wyłącznie za
blagę,
mord, oszustwo i przemoc, za coś całkowicie i jednoznacznie brudnego".
Powyższy opis możemy przenieść na grunt
'polityka = rządzenie, porządkowanie, podejmowanie decyzji'. Perfekcjonista
będzie rozumiał politykę jako idealny porządek i podejmowanie doskonałych
decyzji. A jest to zaprzeczenie natury polityki, która operuje na
bezwładnych,
statystycznych masach ludzkich. Dlatego będzie, korzystając z władzy,
dążył do tego, by najpierw podnieść parametry statystyczne do poziomu
maksimum idealnego, a właściwe żądzenie odłoży 'na później', jak zbiór
już będzie wystarczająco uporządkowany, idealny. Stąd idea rasy panów
czy też idea oczyszczającego armagedonu, który zostawi tylko statystyczny
wierzchołek zbioru. Stąd uporczywa, maniakalna wręcz tendencja do
tworzenia granic i wypychanie całego 'nieporządku' poza nie.
Perfekcjonista nie potrafi grać w gry, w których nie ma wyrazistych zasad,
jest nieelastyczny. Pragnie znać zasady i dzięki nim wyprzedzać przyszłość.
W ten sposób pracuje ze swoim lękiem przed nieznanym, przed obawą, że
jego plany się nie zrealizują, przed zmianą, w której on sam się zmieni w
sposób
niekontrolowany. A jeśli gra, zwana życiem, ciągle stawia go w sytuacjach,
które nie zostały wcześniej opisane regułami - będzie uciekał w fantazje o
życiu
lepszym, zgrabniej opisanym, które jawi mu się jako ... po prostu
bezpieczniejsze.
Jeśli ludzie dookoła niego grają w gry, w których zasady niby są, ale
rozmyte,
ciągle są 'podłamane', 'naginane' - będzie to dla niego powód do głębokiej
frustracji i jawnie wyrażanej pogardy.

Przenosząc to na grunt firmowy, zacytuję cebe z innego wątku:
"Dochodowość nie usprawiedliwia nieprofensjonalizmu IMHO."
Profesjonalizm=perfekcjonizm
Dochodowość=cel biznesowy
To jedno zdanie pokazuje isotę ryzyka, jakie się wiąże z wprowadzaniem
perfekcjonisty do zespołu ludzkiego, który musi intensywnie współpracować
a szczególnie przydzielenie mu funkcji kierowniczej niższego lub średniego
szczebla, gdzie podstawą jest bliska współpraca z wieloma ludźmi.
Będzie miał problem z wydobyciem z ludzi ich potencjału
i będzie uciekał w fantazje 'o lepszych pracownikach', będzie
problem z delegowaniem zadań a przede wszystkim
z uzyskaniem poczucia zadowolenia z wyniku. Dlatego
perfekcjoniści, którzy jednocześnie mają skłonność do
stawiania otoczeniu wymagań wyższych niż sobie
(bo mają wymagania wybiórcze), dużo lepiej się sprawdzą
na stanowiskach wysoko specjalistycznych.
Brak zrozumienia, że 'perfekcjonizm' jest tylko jedną
z wielu pożądanych w zespołach ludzkich cech i jest
istotnym ograniczeniem. Powoduje, że perfekcjonista
będzie żywił pogardę do swojego szefa - np. jeśli
ten wyrazi swoje zadowolenie z 'niedoskonałej' pracy
innego pracownika.