Użytkownik "Piotr" <p...@p...onet.pl> napisał w wiadomości
news:a5ad5l$r5d$1@news.tpi.pl...
> Twój poziom dyskusji, odkąd czytam Twoje wypowiedzi na grupie,
> charakteryzuje się wysokim poziomem wiedzy, zarówno ogólnej jak i
naukowej.
> Poza tym charakteryzuje Cię duży poziom kultury osobistej, poczucie humoru
i
> pogodny stosunek do rzeczywistości.
>
> Tak więc sposób, w jaki odpowiedziałaś na argumenty w tamtym poście
wydawał
> mi się poniżej Twojego poziomu.
>
> "Postęp hamowany przez dowody większości"?...
> Bez udowodnienia tego chociażby jednym zdaniem?
> To poniżej Twojego poziomu:-)))

[No to mnie załatwiłeś - po takich "wielkich" słowach na mój własny temat
nie wypada mi przecież Cię opluć :-). Spryciarz z Ciebie, Piotrze :-).

Skoro chcesz wyjaśnień, to proszę bardzo.
Będzie dłuższy wykład o postępie nauki na naszym krajowym podwórku, które
nie różni się znacząco od innych podwórek. Ostrzegam, będę się wymądrzać,
więc wszystkim nie zainteresowanym od razu radzę zrezygnować z czytania.

A "od kuchni" rzecz wygląda następująco.
Żeby "robić" naukę, potrzebne są pieniądze, masa pieniędzy - na odczynniki,
na sprzęt, na patenty, na laboratoria, na książki, na czasopisma naukowe.
Potrzebne są ogromne pieniądze na to żeby weryfikować swoje najgenialniejsze
albo najgłupsze pod słońcem pomysły.

Uniwersytety (pozwólcie, że o nich będę mówiła, bo znam je najlepiej) oprócz
swojej obowiązkowej pracy dydaktycznej prowadzą właśnie takie badania, i te
głupie i te mądre w ramach badań statutowych i własnych, w ramach projektów
badawczych oraz aparaturowych zwanych grantami. Wszystkie te badania są
finansowane przez najważniejszą instutucję w tym zakresie w naszym kraju
czyli Komitet Badań Naukowych.
W związku z tym naukowcy piszą wnioski na badania, wnioski trafiają do KBNu
i tam najmądrzejsi ludzie w kraju w danej dziedzinie decydują czy wniosek
nadaje się, czy naukowiec idzie właściwa drogą, czy to przyniesie jakieś
wymierne zyski w postaci znaczącego wkładu do światowej wiedzy, czy przyznać
pieniądze i ile.
Tak przynajmniej powinno to wyglądać teorretycznie. W praktyce jednak Ci
"najmądrzejsi" są najmądrzejsi albo i nie, zwracają uwagę an to, czy coś
jest modne, czy projekt napisał ktoś znany, czy zagrozi to ich pozycji, czy
ładnie wyglada, czy ma ładny kolor czcionka ... wolę dalej nie wymieniać.
Efekt jest taki, że jeżeli ktoś się za bardzo wychyli z czymś nowatorskim
jest duża szansa, że pieniędzy nie dostanie - w końcu to nie jest
bezpieczne, a nóż sie zbłaźni i wtedy KBN poniesie straty.

Rezultat jest taki, że takiemu "wynalazcy" pozostaje kombinowanie swoich
nowatorskich badań przy okazji innych, tych które pasują do schematu. No ale
tu znowu rzuca mu się kłody pod nogi, bo badania mają sens wtedy gdy ujrzą
swiatło dzienne. Tylko kto opublikuje coś tak nie pasującego do reszty?
Rzecz jasna, nikt. Kto zatwierdzi taki doktorat czy habilitację?
Koniec końców więc nauka idzie do przodu w zawrotnym tempie, ale w kierunku
obranym przez ogół, za dobre i wartościowe uznaje się te badania, które
pasują do przeważających wyników innych badań. Potrzeba wiele czasu, wysiłku
i samozaparcia, a najczęściej życia wybitnego umysłu, by wreszcie udowodnił,
że ma rację.

Niestety podążanie badań w kierunku obranym przez ogół bardzo często dotyka
absurdu.
Podam prosty przykład z mojego własnego podwórka. Zajmuję sie strefą
odcinania liścia. W uznanym czasopiśmie Journal of Experimental Botany
znalazłam pracę uznanych autorów o rozwoju tejże strefy u tego samego
obiektu, którym ja się zajmuję. Nie będę wdawać się w szczegóły, ale
napisali tam bdury i wierutne kłamstwa - wiem to na pewno, bo sprawdziłam
własnoręcznie w mikroskopie. Autorzy zastosowali kompletnie nie trafioną
metodykę i otrzymali artefakty. Artefakty, to zmora naukowców, potykamy sie
o nie na każdym kroku. Najgorsze jest to, że na ich podstawie wyciąga sie
daleko idące wnioski.

Problemw tym, ze wprawdzie od błędnej interpretacji mechanizmu odcinania
liścia nikt nie umrze, za to przy okazji błędnej interpretacji w zakresie
dotyczącym naszego zdrowia może być dla nas malo śmiesznie.

Mając do cznienia z mechanizmami rządzącymi nauką na codzień myśl, że
dokładnie tak samo jest w każdej jej dziedzinie powoduje u mnie niezłe
frustracje. Bo tylko z tego powodu lekarze nie mają mi nic innego do
zaoferowania oprócz chemioterapii, leków immunosupreyjnych, sterrdów i
groźby kalectwa, o wiecznym cierpieniu nie wspomnę.
Opinia każdego z Was, że taka czy inna dieta to idotyzm, sekta, szaleńcy,
oszołomy przyczynia się do tego, że ja muszę testować mniej lub bardziej
wątpliwe wynalazki sama na własną rękę. Muszę sama martwić się, czy dieta
bogatotłuszczowa zabije mnie w końcu, czy może uratuje mi życie, albo na
jedno pomoże a na drugie zaszkodzi. Wolę jednak siebie w roli królika
doświadczalengo niż siebie skazaną na pewną zgubę, bo to ostatnie jest
akurat dla lekarzy bardzo jasne - jednym tchem mi wymieniają co mi grozi po
chemioterapii a co po sterydach.

To tyle. Gratuluję wszystkim, którzy doczytali do końca.
A Ty, Piotrze, mam nadzieję, że teraz juz bardzo dobrze rozumiesz dlaczego
trafił mi się tekst "poniżej mojego poziomu".

Pozdrawiam, Iza]