Użytkownik "Jerzy" <g...@w...pl> napisał w wiadomości
news:opsudwo4uqx64nog@dom-4a117jilpju.home.aster.pl.
..
>
> Pytanie mam takie, czym właściwie jest samoświadomość?
> Czy jeżeli nie byłoby samoświadomości to świat by nie istniał?
> Czy świadomość się rozwija, czy też jest albo jej nie ma?
> Czy jest możliwe w przyszłości wytworzyć sztuczną samoświadomość?
> Co takiego w mózgu albo w jego pracy jest innego u człowieka w stosunku
> np. do kota, że człowiek ma samoświadomość a kot nie?
> --
> Używam M2 - innowacyjnego klienta poczty wbudowanego w Operę:
> http://www.opera.com/


Akurat coś w temacie pojawiło się w prasie- może to ci przybliży temat:
---------------------

"Zwierzęce pozostałości w naszym mózgu"

GW Piotr Kossobudzki 27-07-2005,

Ten drugi jest pamiątką po wcześniejszych etapach ewolucji. Czy w razie
awarii pierwszego systemu można wesprzeć się starym?

Człowiek poznaje świat w sposób świadomy - zauważa nowe zjawiska, zastanawia
się nad nimi i wiąże je z tymi, które już ma w pamięci. Co innego
zwierzęta - te powoli wyrabiają sobie umiejętności i nawyki, najczęściej bez
udziału świadomości. Zazwyczaj odbywa się to metodą prób i błędów. Okazuje
się jednak, że ludzie z uszkodzeniami mózgu, u których nie działa świadome
zapamiętywanie, nadal mogą nauczyć się czegoś nowego. Działa wówczas właśnie
ten prymitywny, "zwierzęcy" system uczenia się. Dowiedli tego psychiatrzy i
neurobiolodzy z University of California (USA), którzy ogłosili wyniki swych
badań w dzisiejszym wydaniu tygodnika "Nature".

Zwierzęce nawyki

Wytresowanie psa czy szczura wymaga cierpliwości i wielu godzin żmudnego
powtarzania ćwiczeń. Tymczasem człowiek nawet złożone umiejętności nabywa w
szybkim tempie. Pod jednym warunkiem: że w jego mózgu prawidłowo działa
środkowa część płatów skroniowych i hipokamp. To dzięki nim powstaje tzw.
pamięć deklaratywna, czyli pamięć wydarzeń, znaczenia słów, faktów i zasad.
Wydaje się, że z niektórymi zadaniami, które ludzie wykonują dzięki pamięci
deklaratywnej, zwierzęta radzą sobie inaczej. Pomaga im w tym mechanizm,
który prowadzi do powstawania nawyków. Badacze pracujący pod kierunkiem
prof. Larry'ego Squire'a byli ciekawi, na ile skutecznie ten system
nieświadomej nauki działa u człowieka. Czy oba mechanizmy uczenia się
działają niezależnie? Czy może ten bardziej pierwotny podlega temu
świadomemu?

Poszukując odpowiedzi, amerykańscy naukowcy zajęli się przypadkiem dwóch
mężczyzn, którzy utracili pamięć po wirusowej chorobie mózgu. Badanie
rezonansem magnetycznym wykazało, że zniszczeniu uległy u nich znaczne
obszary płatów skroniowych. Wspomnienia obu pacjentów zatrzymały się na
okresie przed chorobą, a po jej przejściu nie potrafili już nic zapamiętać
ani niczego się nauczyć (żaden z badanych nie potrafił np. narysować planu
własnego mieszkania). Dla porównania w doświadczeniu uczestniczyło także
czterech zdrowych ochotników.

Karta mówi: "To ja"

Neurobiolodzy postawili przed badanymi proste zadanie: pokazywali im kolejno
osiem par różniących się kart. W każdej parze jedna karta była poprawna (o
czym informuje napis na odwrocie). W kolejnych powtórzeniach zadaniem
uczestnika było wybranie jego zdaniem dobrej karty i sprawdzenie na
odwrocie, czy tak jest w rzeczywistości. Taką serię zagadek powtarzano pięć
razy dziennie dwa razy w tygodniu. Zadanie okazało się proste, ale tylko dla
zdrowych mężczyzn. Po jednym-dwóch dniach wybierali właściwe karty, prawie
się nie myląc. Tymczasem mężczyźni cierpiący na zanik pamięci wciąż
zgadywali losowo (skuteczność trafień jednego wynosiła 45 proc., a drugiego
55 proc.). Nie przerwano jednak eksperymentu i trafność wyborów zaczęła
stopniowo rosnąć. Wreszcie po 28 sesjach pierwszy z pacjentów doszedł do 85
proc. skuteczności poprawnych wyborów, a jego kolega po 36 dniach zgadywanek
osiągnął powyżej 90 proc.

Co ciekawe, coraz lepszym osiągom obu badanych towarzyszył całkowity brak
świadomości, w jakim doświadczeniu uczestniczą. Pierwszy z panów regularnie
mówił, że za chwilę będą mu zadawane pytania i pokazywane obiekty, a on
będzie musiał powiedzieć, do czego służą. Drugi z uczestników twierdził, że
będzie oglądał fotografie i odpowiadał na pytania w rodzaju: "Czego tu
brakuje?" albo: "Które do siebie pasują?". Równie intrygujące były reakcje
pacjentów na pytania, dlaczego wybrali określoną kartę. Prowadzący słyszeli
wówczas: "Karta wyskoczyła przede mną", "Karta mówi: >To ja <", "To jest
gdzieś w głowie, a ręka sama się wyciąga" albo: "Czuję, że to ta karta".

Sztywna pamięć

Badacze postanowili sprawdzić, czy uczestnicy doświadczenia potrafią
wykorzystać zdobytą wiedzę w innych okolicznościach. Zorganizowali nowy
test: po standardowej serii zgadywanek wyłożyli na stół wszystkie 16 kart
znanych badanym z poprzednich sesji i prosili o rozdzielenie ich na dwie
grupy: kart poprawnych i niewłaściwych. Zdrowi uczestnicy eksperymentu
zrobili to bez problemu, ale chorzy pogubili się całkowicie - ich
skuteczność spadła do 50 proc., czyli znowu wybierali losowo. Jeden z nich
widząc 16 kart, załamany szepnął: - Jejku, jak mam to spamiętać? A drugi
próbował sprawdzać, co jest na odwrocie. Zapytany, dlaczego to robi,
powiedział: - To taki nawyk - sprawdzić, co jest pod spodem. Taka
schematyczna, sztywna nauka jest typowa właśnie dla zwierząt. Co więcej,
pacjenci opanowali nowe zadanie mniej więcej po takiej samej liczbie prób,
po jakiej zrobiły to uczestniczące w podobnych próbach małpy. Oznaczałoby
to, że starszy ewolucyjnie mechanizm zapamiętywania jest u Homo sapiens
nadal aktywny. - To świadczy, że systemy pamięci deklaratywnej i
niedeklaratywnej działają u nas równolegle i niezależnie od siebie -
powiedział "Gazecie" prof. Larry Squire. - Każdy z nich ma swoją własną
specyfikę i służy innym celom - mówił uczony.

Konsekwencje wyników przedstawionych dziś w "Nature" mogą być niezwykle
ważne dla rehabilitacji osób z trwale uszkodzonym systemem świadomego
uczenia się. - Być może uda się w pewnym stopniu wykorzystać nasze odkrycie
do szkolenia osób z uszkodzeniami mózgu i demencją - powiedział prof.
Squire. - Można się jednak spodziewać, że przydatność takiego treningu
będzie ograniczona. Pacjenci nie będą przecież świadomi tego, że się czegoś
nauczyli! Mimo to wyobrażam sobie, że można by ich uczyć pewnych
powtarzalnych, często stosowanych ciągów zachowań - np. służących orientacji
w pomieszczeniach czy wokół domu - podsumował z nadzieją prof. Squire.

http://serwisy.gazeta.pl/nauka/1,34148,2842704.html