Tak mnie wzięło na przemyślenia (nie wiem, czy wpływ na to ma grypa
żołądkowa męcząca mnie od wczoraj) ale właśnie w czasie dzisiejszej
"upojnej" nieprzespanej nocy (nie z TŻ a z grypą) naszły mnie przemyślenia.

Czy warto być szczerym ?
Czy to popłaca czy wręcz przeciwnie ?
Czy jest jakaś granica szczerości ?

Takie (teoretyczno - praktyczne) przykłady:
a) TŻ coś robi źle (albo jakoś nie tak co nas drażni). Powinno się rozmawiać
i wyjaśniać sprawę, żeby mur nieporozumień nie rósł - czyli powinno się być
szczerym. Ale TŻ jak usłyszy kolejny (!) raz szczerą uwagę na temat swojego
zachowania to może się wścieć, że ciągle zwracamy mu uwagę.
To sama sytuacja ... analogicznie ... do teściów, rodziców, przyjaciół.

b) Praca. Koleżanka ciągle urywająca się wcześniej bo: dentysta, ząbkowanie
dziecka, zakupy z mamą, randka, whatever. Na nas spada jej praca albo
chociaż koniecznośc tłumaczeń przed szefem jej nieobecności. Czy szczerze
powiedzieć "nie zgadzam się" albo "ona poszła do dziecka a nie na spotkanie
z klientem"?

c) Szczera (asertywność) na ulicy czy w sklepie. Sytuacje typu: proszę za
mną nie stać (nie za blisko bo zapach mi przeszkadza), nie zgadzam się na
obsługiwanie kogokolwiek poza kolejnością, tu się nie pali.

d) Znajomi: nie pożyczę Ci pieniędzy bo nie oddajesz, nie zaprosimy Was
więcej bo nas nie odpraszacie (;-)), jak założyłaś ostatnio moją bluzkę to
oddałaś poplamioną.

e) szczerość na newsach a własciwie w mailach prywatnych do ludzi z newsów.
Czy jeśli zacznie się prywatna korespondencja z kimś z grupy to pisać mu
szczerze swoje poglądy i przemyślenia? Czy nie zostanie to użyte przeciwko
nam ? Ale z drugiej strony przecież nie chcemy świadomie kłamać ani nie ma
żadnego sensu w zatajaniu czagoś.


Ech ... wzięło mnie ...... na myślenie o teori ;-)

A co Wy na to ? Jak to jest ze _szczerością_ ?

Pozdrawiam
MOLNARka