Witam wszystkich,

chcę prosić o radę. Być może ktoś z was podpowie coś sensownego. Żeby jednak
dobrze wyjaśnić o co chodzi, muszę opisać całą sytuację dosyć obszernie.

Mam syna. Ma prawie 8 lat. Jestem po rozwodzie i to jest właśnie dziecko z
mojego pierwszego małżeństwa. Rozwód zakończył się półtora roku temu a trwał
kolejne półtora roku. Moja żona nie chciała zgodzić się na rozwód i w
związku z tym odbyło się wiele rozpraw. W sądzie płakała i twierdziła, że
mnie kocha i że wierzy, że do nich wrócę, ale przede wszystkim powoływała
się na dobro dziecka. Poza sądem, mówiła jak bardzo mi dowali i że polskie
prawo i tak zawsze będzie po jej stronie i że nawet ją to bawi. A i
oczywiśćie, że oskubie mnie finansowo. Nie piszę tego, żeby się użalać nad
sobą, tylko, żeby pokazać jak się zachowuje, BO mój syn mieszka z nią i z
jej rodzicami (co ważne dla całej sprawy).
W końcu, gdy już nie można było ciągnąć dłużej rozpraw, moja była żona
zarządała opinii psychologa. Sąd się zgodził i czekaliśmy w kolejce kolejne
trzy miesiące na wizytę u psychologa, a potem jeszcze trochę na jego opinię.
W opinii psychologowie sądowi stwierdzili, że rozwód jest dobrym
rozwiązaniem i że nie wpłynie bardziej negatywnie na dziecko, niż sytuacja w
której się znajduje. BYć może nawet pomoże, bo dużo lepiej będą zdefiniowane
role i zasady. Jednocześnie opinia sugerowała częste kontakty dziecka z
ojcem, co też oczywiście bardzo mi pasowało (na początku żona utrudniała mi
widywanie sią z dzieckiem). Przy okazji w opinii był zapis, że matka buntuje
dziecko przeciw ojcu, co było pierwszym bezstronnym stwierdzeniem tego typu.
Ponieważ opinia była jaka była, więc moja była żona zmieniła strategię i nie
zgadzała się na rozwód BO NIE, bo ma takie prawo i chce z niego skorzystać.
(To prawda, w polskim prawopdastwie jest tak, że powód (ja) nie może
otrzymać rozwodu, chyba, że żona się na toz zgodzi, albo udowodni się jej
winę lub współwinę). W końcu jesteśmy rozwiedzeni. Rozwód odbył się z mojej
winy i zgodziłem się na to, bo to był jedyny sposób.
Natomiast mój syn mieszkając z nią i jej rodzicami sporo się nasłuchał na
mój temat. Sam słyszałem kilkakrotnie przez telefon komentarze ich w tle
(nie nadają się do cytowania) i głos mojego syna, który się bawił i wszystko
słyszał. Poza tym moja była żona robiła na przykład coś takiego, że mówiła
mojemu synowi, że do niego nie przyjadę, bo nie mam dla niego czasu i mam
ważniesze sprawy niż spotykanie się z nim (gdy dzwoniłem, że muszę np.
wyjechać w weekend w sprawach służbowych). Jednocześnie nie pozwalała mi z
nim porozmawiać osobiście.

Od czterech lat mieszkam z moją ... jak to powiedzieć zgrabnie po polsku ...
partnerką i mój syn panicznie się boi nawet wzmianki o niej. NIgdy się z nią
nie spotkał i nigdy nie był u mnie w mieszkaniu, nawet gdy jej nie było. Po
prostu zaprzecza istnieniu tej części mojego życia. Poza tym bardzo się boi
moich znajomych. Jeżeli go gdzieś zabieram i muszę wpaść gdzieś np. cos
zawieźć lub odebrać, to czeka w samochodzie.
Poza tym nasza relacja (wg mojej oceny oczywiście) jest całkiem dobra.
Jeździmy na wycieczki, chodzimy do kina, gramy w różne gry i spędzamy
ciekawie czas. Ale tylko we dwóch.
Przez ten cały czas starałem się nie naciskać mojego syna i pokazać mu, że
jest ok i że może do mnie przyjść, kiedy będzie gotowy, ale że nie musi,
jeżeli nie chce. Że mój dom jest jego domem.
Radziłem się psychologów i opinie były różne, od takiej, żeby go zmusić do
przyścia do mnie, czy poznania mojej partnerki, poprzez takie, żeby
"zorganizować" przypadkowe spotkanie gdzieś na mieście, do takich, żeby w
ogóle nie ruszać tej sprawy i pozwolić, żeby się sama rozwiązała z czasem.
I tak właśnie zrobiłem. Pozwoliłem, żeby to trwało, ale nie widzę żadnej
poprawy i trochę przestałem wierzyć, że to dobry pomysł.

Ostatnio doszedł nowy aspoekt całej sprawy. Otóż będę miał drugie dziecko.
Bardzo się cieszę i myślę, że to dobra okazja, żeby mojego syna zaangażować
jako "starszego brata", ale nie wyobrażam sobie, że da sobie z tym radę.
Bardzo panicznie reaguje na dużo "mniejszy kaliber". Bardzo się martwię i
chciałbym, żeby wszystko mogło być normalnie (na tyle, na ile to możliwe w
tej sytuacji) i żeby mój syn mógł się poczuć bezpiecznie z moją rodziną i
żeby mu było dobrze.

Jednocześnie mój syn jest bardzo mało samodzielny jak na swój wiek. NIe robi
wielu rzeczy nie dlatego, że mu mama nie pozwala (bo pozwala !!!), ale
dlatego, że jak je robi, to jego mama cyt. "jest smutna". Moja była żona
strasznie wiesza się na nim i nie mogę liczyć na jej wsparcie. Tak więc
rady, żeby porozmawiać z żoną nic tu nowego nie wniosą. Rozmawiałem
dziesiątki razy. Argumenty to "a dlaczego miałabym ci cokolwiek ułatwiać?" i
"nie bo nie". Ja oczywiście rozumiem, że czuje się skrzywdzona, oszukana
itd, ale uzależniła od siebie dziecko w sposób przerażający (np. ośmiolatek
zwoni do niej, czy może zjeść loda :-).

Co zrobić z tą całą sytuacją? Jak pomóc mojemu synowi? A może zostawić całą
sprawę i pozwolić, żeby się rozwiązała sama za kilka lat? Ale to byłoby
bardzo "dziwne". Wierzę, że jest jakiś sensowny sposób, ale nie jestem
fachowcem i nie chcę zrobić czegoś głupiego i zaszkodzić całej sprawie.

Będę wdzięczny za sensowne sugestie
Pozdrowienia

Brian