> 'miłość' bierze się z dotyku...

Że chę??? O jakiej miłości mówisz???

> To znaczy myślę, że najprawdopodobniej tak jest...

Raczej nie...

> A to oznacza, że jakby zrobić maszynę która motywowała by się
przyjemnością
> z dotyku... tak jak człowiek... i miała sieć... asocjującą tą
przyjemność...
> to najprawdopodobniej wytworzyły by się w niej uczucia...
> Możliwe też, że miałaby problemy emocjonalne... oczywiście przy złym
> przystosowaniu...
>
> Co powiecie na to 'psycholodzy', że za kilkadziesiąt lat będą chodziły
> roboty, które też będą miały osobowość przypominającą ludzką.. ;)
> Może bardziej złożoną od naszej... zresztą to już zależy od ich budowy....

Większość pojęć i doświadczeń, którymi operuje człowiek ma charakter
abstrakcyjny. Nie jest (w dzisiejszych czasach) możliwe zbudowanie maszyny
(procesora) która by umiała posługiwać się abstrakcją.
Największy problem AI to właśnie abstrakcja. AI może ją naśladować
stosując losowość i rachunek prawdopodobieństwa, ale to zakłada jedynie
analizowanie dostępnych informacji, a nie tworzenie nowych. Innymi słowy
maszyna nie nauczy się kochać. Będzie mogła kochać jeśli dostanie taki
program, lecz będzie to tylko zewnętrzny pokaz, ONA nie będzie kochała.
Zwiększenie ilości bodźców (informacji) nic nie zmieni. Najpierw należy
stworzyć sztuczną abstrakcję.

Mateusz Benerit