a pogadacie z anorektyczka?
Andie

Użytkownik "Agatka" <l...@o...pl> napisał w wiadomości
news:avcal0$m9e$1@news.onet.pl...
> Troszkę gorąco mi się zrobiło gdy zobaczyłam tu moją wiadomość, bo prawda
> jest taka, że nigdy z nikim nie rozmawiam o moich problemach... właściwie
to
> prawie nikt o nich nie wie... A teraz przyznałam się do nich przed całym
> światem. Czuję się conajmniej dziwnie ;)
> Moja wiadomość była chyba "troszkę" zwięzła, więc może teraz napiszę coś
> więcej.
> Mój problem zaczął się zaraz po podstawówce-odchudzałam się od jakiegoś
> czasu, ale bez większych efektów. Najgorsze było to, że ciągle byłam
> okropnie głodna i czasem brakowało mi silnej woli żeby trzymać się
> diety...no i oczywiście się objadałam, przez co miałąm tak straszne
wyrzuty
> sumienia, że aż zaczęłam wymiotować po posiłkach. Po niedługim czasie
doszło
> do tego, że albo nie jadłam zupełnie nic, albo opychałam się jak szalona i
> zaraz potem szłam zwymiotować.... w ciągu kilku tygodni schudłam ponad 15
> kilo i najdziwniejsze było to, że żadne z moich rodziców nie zorientowało
> się co się ze mną dzieje jeszcze przez przeszło rok. W drugiej klasie
liceum
> zaczeli ciągać mnie po psychiatrach, ale to nie dawało żadnego efektu,
> oprócz tego,że w ciągu roku popadłam w straszną depresję.... były
momenty,że
> chciałam popełnić samobójstwo, żeby raz na zawsze zakończyć ten koszmar. W
> końcu zdecydowałam się na pobyt w szpitalu-spędziłam tam 3 miesiące,
> dostawałam leki psychotropowe, chodziłam na różne terapie, ale po pewnym
> czasie i tak zaczęłam się znowu objadać. Przez około rok spotykałam się
> regularnie z psychologiem. Jeżdziłam też do Karpacza na wizyty u
> bioenergoterapeuty.... Próbowałam już wszystkiego i pawdę mówiąc nie wiem
co
> dalej zrobić ze swoim życiem.... :(
>
> Mam nadzieje że ludzie o podobnych problemach włączą się do dyskusji.
>
> A Tobie Sisi wysłałam już mój nr. gadu-gadu.
>
> Pozdrawiam
> Agatka
>
>