Nie wiem, jaka jest regula generalna (jesli jest taka w ogole), Pawle, ale
wiem jak bylo ze mna. Przez 22 lata wychowywano mnie na osobe silna, odwazna i
pewna siebie. Najpierw mnie tego uczono, potem traktowano jakbym taka wlasnie
byla. I, co najsmieszniejsze, ja sama swiecie w to wierzylam. I tak sie
zachowywalam. Gdy bylo mi ciezko i smutno, gdy sie czegos balam, zagluszalam
to, udawalam, ze to nie istnieje. Tlumaczylam sobie, ze to chandra (kazdy ma
wszak do niej prawo), napiecie przedmiesiaczkowe (normalka), wiedzialam, ze ja
sie przeciez nie boje, nie waham, a juz na pewno nie jestem niesmiala. I
dopiero zupelnie niedawno zdalam sobie sprawe, ze to wszystko pic na wode
fotomontaz. Ktos mi cos wmawial, a ja to kupilam, bo bylam zbyt niedojrzala, by
caly ten proces zrozumiec. Teraz juz wiem, ze wlasnie jestem niesmiala, ze
czesto boje sie swiata i ludzi, ze czasami po prostu nie wiem co zrobic i
najbardziej bym chciala usiasc i plakac. Jeszcze momentami dziwnie sie z tym
czuje, ale poznaje siebie. Boje sie tylko, jak "moi" to przyjma. Czy bede mnie
kochac takze taka.
Takze, jak widzisz, w moim przypadku to co wrodzone wygralo. Model
wychowania i cechy wpajane diabli wzieli. Pozostalo tylko to, ze boje sie czy
mnie zaakceptuja. Ale moze jestem tylko dziwna zaba?
pozdroZaba