>Je?li można doł?czyć się do koncertu życzeń to moze cos ciekawego o moich
>ulubionych bukach
>Ka?ka


proszę bardzo .........

W Polsce występuje buk zwyczajny [Fagus sylvatica L.].

Drewno buka zwyczajnego jest rozpierzchłonaczyniowe, beztwardzielowe, białe
z odcieniem żółtawoczerwonym, intensywniejszym po dłuższym składowaniu.
Granica słojów rocznych wyraźnie zarysowana. Drewno buku jest ciężkie,
łupliwe o dużej kurczliwości, skłonne do pękania i paczenia się, trudne w
konserwacji, mało trwałe. Twardość i właściwości mechaniczne drewna buka są
wyższe niż dębu. Drewno buka jest trwałe pod wodą. Daje się łatwo obrabiać.
Oto co pisze Fiszer o buku w Kwartalniku Etnograficznym "Lud" : "W polskich
glossach średniowiecznych wspominany jest nieraz buk jak i jego owoc bukiew.
Na ogół wzmianki nie są zbyt częste, ponieważ nie miał on znaczenia w
medycynie średniowiecznej, a tylko w gospodarstwie ówczesnym odgrywał wielką
rolę , jako pokarm dla nierogacizny, w Małopolsce lud spożywa także bukiew,
która w kulturze zbierackiej odgrywała dużą rolę, gdyż wyciskano z niej
olej, a po wysuszeniu i wyługowaniu mielono na mąkę. W Małopolsce z buku
wyrabia się bardzo chętnie sprzęty domowe (Żywiec), oraz narzędzia
gospodarcze, jak grabie, cierlice, sieczkarnie, koła itd. W Żywieckim
szczapy do oświetlania izby, tzw. "ślajsy" darto dawniej z drzewa bukowego.
Spróchniałego drzewa bukowego zwanego "czyrem" używano do krzesania ognia".

K. Kluk (1805) przy opisywaniu pożytków płynących z drewna bukowego wspomina
także, że z buków dłubano czółna, gdyż drewno bukowe posiada małą
przesiąkliwość. Tą własność wykorzystywano także przy robieniu beczek
(Szacki ,1995) i pomp do wody (Kluk , 1802).