Odmieniony Druch pisze:

> Z nauką, współczesną jest trochę tak że coraz bardziej
> che arbitrować i mieć zdanie w obszarze "światopogląd",
> albo "obraz świata".
> Dawniej liczyło się to że to odkryto nowy, lepszy gatunek kukurydzy.
> Teraz gdy tyle odkryte, nauka próbuje w obszarze "obraz świata".
> Tylko że wychodzi to trochę niezrecznie.
> np. osobie zakochanej mówi się że "ta miłość te chemia która
> w Tobie kraży".
> Jest to -owszem- poprawne zdanie z punktu widzenia nauki,
> ale ... jak to się ma do naszych ludzkich odczuć? Nijak.
> Tylko przeszkadza.
> Nawet do tego stopnia, że naukowiec może "brzydzić się"
> odczuć jak miłość - "bo to tylko chemia".
> I jego inteligencja mu w tym zagadnieniu nie pomaga -
> ale wręcz przeszkadza.
> Dlatego może mamy coraz więcej naukowców którzy
> korzystając z nauki prowadzą batalie światopoglądowe?
> Może...
> O tu znowu pytanie - jak to się ma do szczęścia?
> Czy przekonanie ludzkości że np. "miłość to chemia",
> albo że "mem walczy o przetrwanie".
> Po pierwsze czy to prawda?
> Po drugie - czy to ma pozytywny sens?
> I czy to przejaw inteligencji?
> A może raczej naukowego zadufania?
>
> Często się o to pytam...

Kurcze, ale sam siebie? No to może być że nie dostaniesz odpowiedzi :-)

Trza było od razu tutaj uderzać... Ja Ci Duchu odpowiem.

I to w duchu ewolucji i memetyki :-)

Widzisz Duchu nauka to taki dziwny zwierz, który kocha się w niewiedzy.
Kocha się w rozwiązywaniu Tajemnic. Przez wieki całe nauka współistniała
razem z religią, która z kolei kocha te Tajemnice utrzymywać...

Ciężkie to było współistnienie, bo jedni co złapali Tajemnicę, to ją
próbowali wyjaśnić, a drudzy na odwrót :-) Stąd np. to dosyć
charakterystyczne w religiach przeciwstawienie "zimnego rozumu",
"gorącej wierze" itp. sztuczki w stylu jak to bardzo inteligencja
przeszkadza w uczuciach :-) Nauka zawsze była zagrożeniem dla wiary,
ale nie zawsze była w stanie realnie zagrozić...
Do niedawna istniał po prostu pewien obszar poznania, poza który jak się
wydawało nauka nie była w stanie sięgnąć...

Dopóki nie skumulowała się wiedza wielu pokoleń naukowych poszukiwań,
dopóty nie było szans na zajęcie się: np. powstawaniem wszechświata,
tworzeniem się życia, wyjaśnieniem tajemnic ludzkiego umysłu.
Wydawało się, że pewne rejony pozostaną "na zawsze" w domenie religii
i zawsze tłumaczyć je będzie np. ksiądz

Ale kumulacja wiedzy idzie w postępie geometrycznym. Pojawiły się
technologie i narzędzia pozwalające na "przebicie" granic poznania.
Kto jeszcze w XIX wieku pomyślałby, że z jednej strony zobaczy Ziemię z
kosmosu i będzie mógł zajrzeć w otchłań gwiazd przez "szkiełko i oko"
teleskopu Hubble'a, a z drugiej strony kto byłby w stanie uwierzyć, że
zobaczy atom "szkiełkiem i okiem" mikroskopu elektronowego? Kto byłby w
stanie uwierzyć, że naukowcy rozbiją atom i będą szukać "boskiej
cząstki" i stworzą narzędzie - komputer, które zrewolucjonizuje ich
pracę, przyspieszając ją miliony razy? Kto by się spodziewał, że podejmą
się tworzenia nowych gatunków, będą klonować organizmy i coraz śmielej
poczynać sobie z "tworzeniem życia"?

Podsumowując: współczesna nauka zaczyna sięgać granic makroświata i
zanurzać się w głębinach mikroświata, bo już pojawiły się ku temu
narzędzia, a następne czekają w kolejce...

I pojawił się całkowicie naturalny skutek - nauka stanęła przed
koniecznością przedefiniowania pewnych pojęć, albo nawet zdefiniowania
ich na nowo.

Skoro wzięła się za wyjaśnienie Tajemnicy życia i wszechświata,
to konsekwencja tego jest konieczność np. zmierzenia się z pytaniami,
które do tej pory wyjaśniała m.in. religia. Pytaniami typu: DLACZEGO? i
CO DALEJ? Jeśli nie ma duszy, wolnej woli, życia po śmierci, to co jest
i jak sobie z tym poradzić? Czy jeśli nie ma osobowego Boga, to znaczy,
że świat jest bez sensu? Czy jeśli miłość to czysta chemia, to znaczy,
że faktycznie jest gorsza?

I dlatego właśnie naukowcy Duchu biorą się również za światopogląd :-)

Bo uważają, że świat nie staje się ani trochę brzydszy, gorszy, czy bez
sensu jeśli tylko zabraknie Tajemnicy, a wręcz przeciwnie - dopiero
teraz ujawnia on swe prawdziwe piękno i majestat. A miłość to jest Duchu
dokładnie takie samo piękne uczucie bez względu na to czy stoi za nim
niewyjaśniona Tajemnica, czy wyjaśniona chemia :-)

Piękno i majestat, a przede wszystkim ogrom, przy którym np. idea
osobowego Boga, któremu trzeba się spowiadać i się do niego modlić, aż
uderza ludzko małą skalą i rozmachem :-)

Stalker, a wszystkim zainteresowanym polecam ostatni numer "Niezbędnika
inteligenta Plus - Czego szuka nauka?" Polityki, w całości poświęcony
właśnie powyższemu zagadnieniu

http://skleppolityki.pl/pl,product,1646344,niezbedni
k,inteligenta,plus,czego,szuka,nauka.html

P.S. Można też zajrzeć na portal "trzeciej kultury" - www.edge.org, na
którym skupiają się właśnie naukowcy szukający nie tylko odpowiedzi JAK?
Ale i CO Z TEGO i DLACZEGO? :-)