Ikselka pisze:

> Jest dobre. To, o co mi chodzi, jest właściwym znaczeniem tego słowa.
> Niesłusznie przypisano mu inne, pejoratywne znaczenie. Uwielbianie jest
> czymś pięknym, megapozytywnym.

No dobrze, skoro upierasz się przy tym słowie - uwielbienie powinno być
w takim razie uczuciem, którym obdarzasz też innych (w świetle tytułu
tego wątku), jednak nie "emanuje" ono z tego, co o innych pisujesz.

> Medeo, świetna drożdżówka nigdy nie uda się osobie nie wierzącej w siebie -
> w tym dobrym (moim) znaczeniu. Podobnie świetne małżeństwo, wychowanie
> świetnego dziecka. Mówię to zupełnie poważnie.

Tak tak, łatwo w takim razie wraz z jednym zakalcem popaść w niezłą
depresję. Czy tylko ja mam wrażenie, że wg Twoich recept można by
osiągnąć osobowość maniakalno-depresyjną ;-). Czy po prostu trochę
niespójna jest Twoja koncepcja "samouwielbienia"? :-P

>A z tymi przepisami na całe
> życie to chyba przesadzasz - to, że przemycę czasem (albo i częściej) coś o
> sobie, nie wyróżnia mnie szczególnie.

U Ciebie "między wierszami" zamieniło się miejscami z samymi wierszami ;-).

> Człowiek szary to taki, który siedzi jak szara(sic!) mysz pod miotłą, bojąc
> się formułowania jakichkolwiek stwierdzeń z obawy przed reakcjami, a już
> najbardziej tych o sobie, a już absolutnie bojący się czy może wstydzący
> mówienia o sobie dobrze albo i jak najlepiej. Człowiek nie wykraczający
> poza najciaśniejsze granice - ze strachu, z przyzwyczajenia, z powodu
> kanonów jego środowiska czy po prostu z powodu kompleksów.

To obraz człowieka nieszczęśliwego. Takiego nie uwielbiasz? Takiego tym
bardziej szczęściem trzeba zarażać zamiast opędzać się od niego i
zarzucać mu, że psuje nam dobry nastrój.


> Musiałabym być masochistką, bo skoro mówisz, że oczekuję podziwu, to
> przecież jakoś tego podziwu nie otrzymuję, a mimo to uparcie pomimo razów
> twierdzę, że niczym złym nie jest głośno mówić, że jest się w czymś albo i
> w ogóle wspaniałym.

Ale Ty przecież sama sobie dopowiadasz, że zgadzają się z Tobą ci,
którzy milczą. Może ta świadomość Ci wystarcza?

> Opieram się na tym, że, ogólnie biorąc, ludzie nie są nawykli nawet myśleć
> o tym, że są wspaniali jacy są, już, teraz, a nie dopiero wtedy, kiedy uda
> im się zbliżyć do ideału na odległość pozwalającą uważać się za kogoś
> absolutnie SUPER.

W sumie to nie widzę w tym nic złego, że ludzie do czegoś tam sobie
dążą. Najważniejsze, żeby mieli na tyle miłości własnej, żeby
pozwoliłaby im te ideały osiągać. Żeby nie poddawali się za szybko.

> teraz, w tym momencie, eliminują z grona wzorców. Wzorcem jest człowiek
> zamknięty w sobie, zakompleksiony i zakłamany - w modzie jest tylko
> narzekanie na wszystko i udawana (najczęściej) a więc obłudna niepewność
> własnej wartości... a już największą "akceptację" ma się, gdy się jest
> biedulkiem w grupie wsparcia...

Mam zupełnie inne odczucia. Może po prostu obracam się wśród innych
ludzi. Największą sympatią cieszą się otwarci, śmiali, zadowoleni z
siebie, ale też... nieoceniający innych, akceptujący.

> spowodowanie, aby jej okazywanie nie było poczytywane za ekshibicjonizm

Musisz emanować, a nie demonstrować.

> Gdzie ja tu krzyczę? Gdybyś tu była, usłyszałabyś może ledwie szept. Czy
> litery na ekranie przemawiają silniej niż szept?

Czy samouwielbienie pozwala Ci przyjąć do wiadomości punkt widzenia
innej osoby? Krzyk mierzy się nie tylko w decybelach.

>jeśli tak, to sorry, ale
> jest to już Twoje indywidualne odczucie, a im bardziej chciałabyś i Ty tak
> swobodnie mówić o sobie, lecz skrępowanie (bo nic innego - przecież jesteś
> wspaniała) Ci to uniemożliwia, tym bardziej krzyczą do Ciebie moje literki
> :-)

Kochana, ja pracuję dopiero nad samoakceptacją, gdzie mi tam do Twojego
samouwielbienia :-P.

> Ha. Zawsze warto wrócić, nawet będąc dorosłym. Tam jest pięknie pokazany
> sposób na akceptację nawet najgorszej rzeczywistości, w tym siebie. I tam
> także jest pokazana negatywna reakcja otoczenia na "ćwierkanie" Pollyanny,
> i także późniejsza przemiana tych ludzi i ich spojrzenia na świat i siebie
> pod jej wpływem :-)

Wolę mroczniejsze klimaty ;-).

Pozdrawiam
Ewa