Iwon(k)a napisał(a):

> osobiscie wydaje mi sie, ze wiele dzieci niestety nawet jesli w teorii
> wie co zrobi
> w praktyce robi dokladnie odwrotnie.

Myślę, że nie jest aż tak źle, jeśli się dziecko odpowiednio uczuli.
Pamiętam z własnego dzieciństwa, jak byłam raz namawiana przez jednego
pana, żeby pójść z nim, a on da mi cukierka. Teraz mi ciarki przechodzą
po plecach na myśl o tamtym zdarzeniu i o tym, co mogłoby się stać. A
działo się to na podwórku przed moim blokiem, tuż pod wejściem na moją
klatkę schodową. Byłam otoczona grupą dzieci, które w 'tajemniczy'
sposób nagle zniknęły, a ja oko w oko z facetem o haczykowatym nosie (do
końca życia nie zapomnę). Stałam przy ścianie domu, a on z jednej mojej
strony położył jedną rękę, z drugiej drugą i bałam się, że nie uda mi
się wymknąć. Miałam może 5 lat. Zaczęłam facetowi opowiadać bajkę o tym,
ze mój tato zaraz po mnie ma wyjść, bo idziemy razem do sklepu i zaraz
na pewno wyjrzy przez okno, żeby sprawdzić czy jestem itd. itd., po czym
czmyhnęłam pod jego ręką na klatkę i pędem na górę do domu. Tato albo
mama od razu wyjrzeli przez okno, ale gościa już nie było, ojciec to
chyba nawet wyszedł z domu, żeby go dogonić, ale ten zmył się bez śladu.
Jedno z najwyraźniejszych wspomnień z mojego życia, chociaż właściwie
nic się nie stało, a ja nie miałam przeciez wtedy pojęcia o istnieniu
pedofilii. A jednak dzieci wyczuwają zagrożenie bezbłędnie.

Ewa