> Poza rozważaniami czysto akademickimi, interesują mnie rozwiązania
> praktyczne. To, co proponujesz jako pierwsze, brzmi bardzo kusząco jednak
> nie ma żadnej szansy przedrzeć się przez mechanizmy uzależnienia. Żadnej.
> W opisie alternatywnym użyłeś pejoratywnego określenia "wytresować". W
> takiej sytuacji, co oczywiste, powoduje to opór.
>
> Zamiast tego proponowałbym: "posłuchaj mnie, jestem alkoholikiem jak i ty,
> borykałem się z takimi samymi problemami, jakie ty teraz masz, rozumiem
> twoje uczucia i uwierz, mnie też czasem bardzo chce się pić. Ale ja już
> potrafię żyć bez alkoholu i zapewniam cię, że dla ciebie też jest to
> możliwe".
> To na początek. A po kilku miesiącach abstynencji mógłbym powoli zacząć z
> nim rozmawiać o natrzurze i istocie rzeczy.

Zdaję sobie sprawę, że takie ujęcie problemu jakie tu zaprezentowałem
odbiega totalnie od pojmowania ogólnospołecznego dlatego będzie to
traktowane jako niedorzeczne albo czysto teoretyczne (choć dla mnie jest to
bardziej realne i praktyczne niż trzymanie w ręku młotka i wbijanie gwoździa
w deskę). Niewielu, a być może nikomu to nie pomoże (choć wg mnie jest to
jedyny ratunek dla istoty ludzkiej szukającej prawdziwego życia). No cóż
taka już kondycja ludzka. W każdym razie dziękuję za dyskusję i pozdrawiam.