Wydaje mi się konieczne poinformowanie uczestników
wątku, że odbyłem szczegółową rozmowę na GG dotyczącą
stanu pacjenta.

Potwierdziła ona wcześniejsze hipotezy
że mamy tu do czynienia z zaburzeniami mowy
po uszkodzeniu mózgu, na które nakładają się
problemy z samokontrolą i krytycyzmem.

W tej sytuacji powstaje kombinacja która może
pedagoga stosującego znane mu metody doprowadzić do rozpaczy,
a powtarzające się nieskuteczne próby pomocy mogą być źródłem
zniechęcenia zarówno pacjenta jak i jego otoczenia.

Zaskakujący był jednocześnie stopień kompensacji pacjenta
w pozostałych obszarach - tych gdzie uszkodzenie
mózgu nie odebrało mu możliwości rozwojowych.

To zjawisko daje nadzieję, że młody człowiek
ma możliwości nauki w innych dziedzinach niż mowa,
oraz na to, że po uzyskaniu specjalistycznej pomocy
będzie mógł po kilku latach odtworzyć komunikację
na poziomie wystarczającym do porozumiewania się
bez przeszkód (jest na czym oprzeć terapię).

Pedagodzy mogą się natomiast skoncentrować na tym
czego chłopiec uczy się od nich chętnie
bo w tym zakresie nie występują przeszkody związane
z ich brakiem wiedzy a motywacja pacjenta jest większa.

Pacjent nie będzie dość krytyczny aby specjalistycznej pomocy poszukiwać
samodzielnie, zaś rodzice mają ograniczony wpływ na jego decyzje.
Także brak ośrodka neuropsychologicznego w pobliżu
miejsca zamieszkania może stanowić dodatkową przeszkodę.

pozdrawiam
vonBraun

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl