ab.666 wrote:

>
> Użytkownik "Jemiol" <a...@o...pl> napisał w wiadomości
> news:ecrjjv$bfs$1@nemesis.news.tpi.pl...
>
>> Ja widziałem co innego niż Ty, rozumiem że to sprawa subiektywna.
>
> Co widziałeś? Jak Wojtyła poświęcał własny pomnik? Jak kreował się na
> gwiazdę medialną? Jak promował się na dziesiątkach pielgrzymek? Jak
> przyjmował hołdy od polskich delegacji, nadane mu tylko po to, by radni za
> pieniądze gminy mieli wycieczkę z rodzinami do Rzymu?
> Daj spokój facet...
>
>> Mam pytanie jaki był Jan Paweł II wobec swojej choroby, czy czasem nie
> pełen
>> pokory? Tutaj chyba nikt nie ma wątpliwości.
>
> Powtarzasz kolejny medialny bezsens powtarzany bezmyślnie przez połowę
> Polski...
> "Pokorny wobec choroby"?
> "Pokora" to pojęcie z etyki i okresla stosunek do_samego_siebie_! (a nie
> do jakiejś choroby) Jest to stan pośredni między pychą a pogardą.
>
> Stwierdzenie "pokorny wobec choroby" jest po prostu nonsensem, takim jak
> "kolorowy jak ciepło", "wesoły jak drzewo" itp.
>
> ab.

Można być pokorny wobec przeciwności (tu choroba). Czy nie mówi się,
przyjmować coś z pokorą?

Uważasz że Jan Paweł II robił wszytko dla poklasku, tak?
To zacytuje Ci pewne słowa przez niego wygłoszone do włókniarek z łódzkich
zakładów przemysłu bawełnianego "Uniontex". Czy te słowa wygłosił dla
poklasku, czy z miłości?



"[Na zakończenie spotkania Jan Paweł II powiedział:]


Jeszcze raz pragnę serdecznie podziękować za to zaproszenie. Jeszcze raz
dziękuję władzom, od których zależało odwiedzenie tej fabryki. Dziękuję za
umożliwienie tego spotkania. Myślę, że ono przyczyni się także do znaczenia
tych odwiedzin w Polsce. Bo, jak mówię, jest to wydarzenie bez precedensu.
Odwiedzałem już wiele wspólnot pracy, we Włoszech czynię to systematycznie.
Każdego roku na świętego Józefa jadę do jakiegoś miasta robotniczego, do
jakiejś fabryki, ale nigdy jeszcze nie odwiedzałem fabryki, w której
pracują kobiety lub przede wszystkim kobiety. Ja tak bardzo się nastawiłem
na to, że tutaj pracują kobiety, że po drodze, gdy tu szedłem i witałem się
- a byli także i mężczyźni - to mówiłem: wy tu jesteście na drugim miejscu.

Z całego serca pragnę spełnić wypowiedziane tu życzenie i udzielić
błogosławieństwa wam wszystkim i każdej z was, i osobom, które są wam
drogie, waszym rodzinom, waszym małżonkom, współmałżonkom, waszym dzieciom,
i tej ciężkiej, codziennej pracy, którą tutaj wykonujecie.

Pragnę pobłogosławić całe wasze powołanie, na które składa się dom, rodzina,
małżeństwo, dzieci i praca - razem. Taki jest styl życia naszej epoki.
Można zastanawiać się nad tym, czy to lepiej, czy to gorzej - jest w ten
sposób i musimy starać się z tego, co jest i jak jest, wyciągać możliwie
najwięcej dobra. Tak to widzi Kościół i temu widzeniu Kościoła starałem się
dać wyraz w krótkich słowach, które do was skierowałem. Mówiłem o "geniuszu
kobiecym". I to jest prawda. Ludzie często śpiewają papieżowi: "Niech żyje,
niech żyje nam, niech żyje sto lat". Trudno wtedy nie pomyśleć o matce, o
kobiecie, o mojej rodzonej matce. Jeżeli w ogóle żyję na świecie, to
dlatego, że była ona, która mi to życie dała. Oczywiście, oboje rodzice,
ale trud przekazania życia spoczywa przede wszystkim na niej. Trudno jest
odczytywać bez głębokiego wzruszenia słowa Chrystusa o kobiecie, zwłaszcza
o kobiecie, która ma wydać na świat człowieka. Mówi Chrystus: "Wtedy
doznaje smutku", bo to jest wielki trud i cierpienie, ale - mówi dalej -
"gdy już wyda na świat człowieka", ten trud i cierpienie, i smutek
przechodzi w radość. Trudno nie myśleć o naszych matkach, spotykając się z
kobietami. To jest "geniusz kobiecy".

W tym, co się łączy z wychowaniem, kobieta jest niezastąpiona, zwłaszcza
jeżeli chodzi o wychowanie dziecka w pierwszych latach jego życia - jest
niezastąpiona. Gorącym moim pragnieniem jest to, żeby wszystkie dzieci na
całym świecie, a w szczególności w mojej Ojczyźnie, mogły być wychowywane
przez swoje własne matki, w swoich własnych rodzinach, żeby nie było dzieci
opuszczonych, zdanych na domy dziecka, które są instytucjami społecznymi,
pożytecznymi, ale nie zastąpią matki, nie zastąpią "geniuszu kobiet".

Trzeba się stale modlić o to, żebyście, moje drogie siostry, rozwijały w
sobie to, co jest dane wam przez Stwórcę, co jest takim wielkim dobrem dla
każdego człowieka. To, czemu my wszyscy zawdzięczamy nasze wychowanie od
najmłodszych lat.

Kończę już, bo czas biegnie. Moje drogie, niech wam Bóg błogosławi z całego
serca. Niech was błogosławi Bóg wszechmogący: Ojciec i Syn, i Duch Święty."

Jan Paweł II