Użytkownik siwa napisał:

> U nas są ryki nad wypracowaniami od zawsze.

To najpewniej kwestia technologii. Podejście
systematyczne ułatwia proces twórczy:
1. do krótkich prac wystarczy zwykły schemat
wstęp/rozwinięcie/zakończenie i zakończenie musi
odpowiadać zadaniu;
2. do dłuższych prac potrzebne jest przygotowanie
w postaci spisu zagadnień do podjęcia, które później
(dzięki Bogu za komputerowe edytory:-) się szereguje,
żeby tworzyły łańcuch skojarzeń;
2a) taki spis treści z góry zadany okazuje się nieraz
źle ustawiony, ale widać to dopiero po napisaniu
wszystkich akapitów, jak się łączą - pożytek jest taki,
że mamy już treść i tylko trochę przeredagowujemy;
3. nie od rzeczy jest zrobić na dzień albo godzinę
wcześniej szkic sytuacyjny, aby obudzić wyobraźnię;
4. pracę przeglądamy drugi raz w poszukiwaniu błędów
i niekonsekwencji;
4a) im dłuższa praca, tym więcej osób przeglądających
trzeba zaangażować;
5. jeśli w zadaniu nie było to określone, to staramy się
uzyskać stosowną objętość, czyli w przypadku zwykłego
wypracowania od 1 do 3 stron A4.

> Młody dodatkowo nienawidzi pisać. Lewus jest i chyba dysgrafik.
Szukałaś może klawiatury dla leworęcznych? ;-)

> Dziecko podyktowało mi wypracowanie (bez moich ingerencji), a potem
> przepisało z moich notatek. Jak nie mogło odczytać, dyktowałam.

Bardzo męczące podejście, jakby od stromej strony.
Ja wolę po schodkach. Myślenie mnie męczy ostatnio,
a tak od razu wszystko wyrazić, to dużo myślenia.

> I teraz pytanie:
> czy lepiej żeby dziecko samo "stworzyło" opowiadanie, a ja mu połowę
> (na brudno) napiszę, czy lepiej, żeby samo pisało a ja dyktuję?
A może by tak dyktafon ;-) Samo dyktuje i samo wklepuje?

W razie, gdyby Pani nie chciała czcionki Arial, to może
jakiś Comic Sans... Kiedyś miałem nawet Handwriting albo
Scriba - nie pamiętam, ale dałoby się to odszukać.
Podobno jest stronka z fontami do ściągnięcia.

> Bo na razie są takie możliwości... Myślę, że dojdziemy do pełnej
> samodzielności, ale to potrwa...
Dopiero gdy zacznie pisać protest-songi albo poematy.

J.

--
Getto dziecięce jest kolorowe i wesołe, pełno tam
bajkowych postaci i dźwięczą piosenki z reklam.
Strażników prawie nie widać.