Użytkownik "cbnet" <c...@o...pl> napisał w wiadomości
news:bvakc3$7c8$1@news.onet.pl...
> Przemysław Dębski:
> > ... puszcza kobitę kantem bo on przebudzony i tenteges
> > ona go niewolnikiem chce uczynić :)
>
> Ale o co Ci chodzi z tymi babeczkami, bo zupelnie nie nadazam. :]

Aha :) W "Przebudzenie" AdM - jest taki rozdział pt. "O Zalezności".
Zacytuje Ci go w całości.


*** O zależności ***

A przeciez wszyscy mistycy o tym nam wlasnie mowili. Nie twierdze, ze
"mnie", czyli uwarunkowana jazn, nie bedzie czasami wpadala w stare koleiny.
W ten sposob nas uwarunkowano. Rodzi sie jednak pytanie, czy mozliwe jest
przezycie zycia, w ktorym byloby sie tak calkowicie samotnym, ze nie
zalezaloby sie juz od nikogo.
Wszyscy w jakims stopniu wzajemnie od siebie zalezymy. Zalezymy od rzeznika,
piekarza, producenta swiec. Jest to zaleznosc wzajemna. To dobrze! W ten
sposob tworzymy spoleczenstwo. Powierzamy pewne funkcje roznym ludziom dla
dobra nas wszystkich - tak, bysmy funkcjonowali lepiej i zyli efektywniej.
Taka przynajmniej mamy nadzieje. Byc od kogos zaleznym psychicznie, byc od
kogos zaleznym emocjonalnie - co to ze soba niesie? Oznacza to, ze moje
szczescie zalezne jest od innej istoty ludzkiej.
Pomyslcie o tym. Jesli tak jest, to nastepnie, bez wzgledu na to czy sobie
uswiadamiacie to, czy nie, zadacie od innych, by jakos przyczynili sie do
waszego szczescia. A wowczas pojawia sie nastepny krok: strach. Strach przed
utrata, strach przed alienacja, strach przed odrzuceniem i wzajemna
kontrola. Milosc doskonala wyklucza lek. Tam, gdzie jest milosc, nie ma
miejsca na zadania, na oczekiwania, nie ma zaleznosci. Nie zadam, abys
uczynil mnie szczesliwym; moje szczescie nie jest zalezne od ciebie. Jesli
mnie opuscisz, nie bede rozczulal sie nad soba, twoje towarzystwo sprawia mi
wielka radosc, ale nie moge zatrzymywac cie kurczowo dla siebie.
Ciesze sie bez potrzeby zawlaszczania tego, co sprawia mi radosc. To, co
naprawde mnie cieszy, to nie ty; to cos wiekszego niz ty i ja. To cos - jak
odkrylem - jest podobne do symfonii, jest osobliwym rodzajem orkiestry
grajacej jakas melodie w twojej obecnosci, ale kiedy odejdziesz, orkiestra
grac nie przestanie. Gdy spotkam kogos innego, gra ona inna melodie, rownie
zachwycajaca. A kiedy jestem sam, orkiestra gra nadal. Jej repertuar jest
olbrzymi, nigdy grac nie przestaje.
I tego wlasnie dotyczy przebudzenie. Z tego tez powodu jestesmy
zahipnotyzowani, odmozdzeni, spimy. To straszne pytanie, ale czy mozesz
twierdzic, ze mnie kochasz, jesli jestes do mnie przyklejony i nie pozwalasz
mi odejsc? Jesli nie pozwalasz mi byc soba? Czy mozesz twierdzic, ze mnie
kochasz, jesli to ty potrzebujesz mnie psychicznie i emocjonalnie, by byc
szczesliwym? Ta iluzja pryska jak banka mydlana w obliczu uniwersalnej nauki
wszelkich Swietych Ksiag, wszystkich religii, wszelkiej mistyki. Jak moglo
do tego dojsc, ze przez tyle lat nam to umykalo? - pytam siebie wciaz na
nowo. Jak to sie stalo, ze tego nie dostrzegalem?
Kiedy czytamy rozmaite radykalne sady w Pismach, zaczynamy sie dziwic: Czy
ten czlowiek zwariowal? Jesli jednak przez chwile dobrze sie zastanowic, to
wszyscy inni wydaja sie zwariowani... "Dopoki nie bedziesz mial w nienawisci
swego ojca, matki, braci i siostr, dopoki nie wyrzekniesz sie wszystkiego,
co posiadasz, nie mozesz byc moim uczniem." Musisz porzucic wszystko. Nie
idzie tu o wyrzeczenie fizyczne, to byloby za proste. Kiedy wyrzekniesz sie
swoich iluzji, wejdziesz w koncu w kontakt z rzeczywistoscia, i uwierz mi,
juz nigdy nie bedziesz samotny, juz nigdy samotnosci nie bedziesz leczyl
towarzystwem. Samotnosc leczy sie kontaktem z rzeczywistoscia. Mam tak wiele
do powiedzenia na ten temat. O porzucaniu iluzji, o nawiazywaniu kontaktu z
rzeczywistoscia i o samym kontakcie z nia. Czymkolwiek ona jest, nie mozna
jej nazwac. Mozemy ja tylko poznac; po odrzuceniu tego, co nierealne. Czym
jest brak samotnosci, mozesz dowiedziec sie jedynie wtedy, gdy przestaniesz
kurczowo trzymac sie innych, kiedy odrzucisz swa zaleznosc. Pierwszym
krokiem bedzie spostrzezenie tego stanu rzeczy jako czegos pozadanego. Jesli
zas bedzie to dla ciebie czyms pozadanym, jak mozesz sie do tego zblizyc?
Pomysl o samotnosci, ktora jest twoim udzialem. Czy jakiekolwiek towarzystwo
uwolni cie od niej? Tylko na chwile cie od niej oderwie. A wewnatrz jest
pustka, czyz nie tak? Kiedy ta pustka wyplywa na powierzchnie, co wowczas
robisz? Uciekasz, wlaczasz telewizor, radio, czytasz ksiazke, szukasz
towarzystwa, rozrywki, oderwania. Wszyscy to robia. W tym zakresie kwitnie
za naszych dni wspanialy interes, caly zorganizowany przemysl odrywania nas
od pustki, dostarczania rozrywki.

****

Niom, mniej więcej o to mi chodziło ... :)

> > Dobra, ale muszę to przetrawić :)
>
> Nie musisz sie zgadzac. Oczywiscie. :)

Nawet mi to przez myśl nie przeszło :)

> W mojej glowie nie istnieje ani taki ani inny byt. :)
> Istnieje natomiast taki byt z ktorym utozsamiam pojecie Szatan.

OK. O ten temat w "bardziej stosownym" wątku cię zachaczę :)

Na posta po zbóju zaprosił
P.D.