Użytkownik "nonnocere" <madziach1@_bezspamu_gazeta.pl> napisał w wiadomości
news:cfsgg9$pv0$1@serwus.bnet.pl...
> http://www.tvp.pl/szansanazycie/dok/Moczenie_nocne.d
oc w punkcie 4.

Dzięki za adres, chętnie przeczytam potem całość.

> IMO całkowicie niezdrowa jest sytuacja, gdy rodzice przejmują wszelkie
> obowiązki związane ze zmianą pościeli i jej praniem. Wtedy dopiero
> dziecko czuje się bezradnie, bo nie potrafi sobie z tym poradzić. Jak
> będzie wiedziało jak sobie pomóc, poczuje się pewnie, a to ma dużą
> szansę zmniejszyć problemy moczenia się. Tym bardzie, że stosunkowo
> częstą przyczyną moczenia nocnego jest próba zwrócenia uwagi na siebie
> przez dziecko (na przykład rodzice się rozwodzą, więc dziecko poprzez
> moczenie nocne próbuje zakomunikować swój problem). Wtedy gdy rodzice
> zajmują się wyłącznie zmianą pościeli i jej praniem, nie angażując w to
> dziecko, mogą niechcący zwrotnie wzmacniać nieprawidłowe nawyki.

Wiesz co... masz rację, ale je bym jednak stawiała na romowę, ustalenie że
dziecko
nie robi nic złego, i na to żeby samo zmieniało sobie tą pościel w nocy po
umyciu się.
Może mieć w pokoju szawkę z poscielą, ale prania bym mu juz oszczędziła.
Tym bardziej jeśli w domu jest pralka. Nawet stanie przy niej i pomaganie ją
obsługiwać
z wiadomych powodów może być wewnetrznie odczówane jako kara.
Dziecku moze być niezręcznie , tym bardziej jeśli ma rodzeństwo i one tego
nie robią.

> Promyczku powiedz sama, jako osoba, która kiedyś przez to przeszła, czy
> aż takie okrutne jest uczenie dziecka jak radzić sobie z mokrą pościelą?

Sama wymiana, i ustlenie tego ze trzeba sie umyc potem itd jest OK, ale
pranie (co zajmuje czas,
a i inni domownicy nie przywiązuja do tego tyle uwagi) może już być
upokarzające.
Tak ja to czuje... z tego co pamiętam. Czułam sie bardzo winna że znowu to
się stało i
potrafiłam się nawet popłakać ze złosci na siebie.
Poza tym miałam wielki żal że ja tak mam a inne dzieci nie.
Myślę że pranie stwarza doskonałą okazje dla dziecka żeby zastanawiało się i
rozgrzebywało
czemu to sie dzieje. Poza tym moze pojawić się myśl "jestem gorszy bo inni
nie piorą a ja musze"
Wtedy nie byłam w stanie zrozumieć że robię to być może z potrzeby zwrócenia
na siebie uwagi a może
po prostu puszały mi nerwy z powodu sytuacji rodzinnej.
Moim skromnym zdaniem powinno się w inny sposób tchnąć w dziecko poczucie
własnej wartości
i to że ze wszytskim samo da sobie radę :)
Pamietam że moja mama wtedy nie za bardzo wiedziała jak sobie w tym
poradzić, ogólnie
bardzo to przeżywałam i czułam się bardzo winna.

Chciałam dodać jeszcze że zdziwiło mnie że nikt tutaj nie napisał o tym że
noszenie pieluchy jest nie tylko "ułatwieniem" bo zabezpiecza (choc ja
odczuwałam pieluche jako oznake mojej wstydliwej słabości a nie
zabezpieczenie) ale przede wszytskim wielkim upokorzeniem dla starszego
dziecka, nie ma tego również w p.4 tego dokumentu.
Och..nie ma nic bardziej upokarzającego niż pielucha kiedy wiesz że inne
dzieci tego juz nie potrzebują :)
Szeleszcząca cerata pod prześcieradłem też nie prowadzi do spokoju ani
szczęścią, choć jest niezbędna.
Osobiście nienawidziałam tej ceraty ;)

A jeśli to przeczytaja jacyś rodzicie których dzieci mają taki problem to
błagam nie wysyłajcie ich
na kolonie! :)

Pozdrawiam
m