> Wiesz najlepiej jest szczerze powiedzieć dziecku że się nie wie dlaczego
> ten pan pani porusza się tak jak się porusza. i zwrócić jego uwagę na to
> ze to taka sama różnica jak miedzy chłopczykiem a dziewczynką czy
> brunetem a blondynem. Jesteśmy różni i to nas wzbogaca.

Jeśli taki
> niepełnosprawny ma ochotę odpowiedzieć dziecku na jego pytanie po prostu
> mu na to pozwól, gdybyś mnie spotkała na ulicy spróbowałbym sam
> dzieciakowi wytłumaczyć zresztą prawie zawsze tak robię. No chyba ze
> mamusia ( częściej babcia ) bierze dzieciaka pod pachę i w nogi -)
>
Wiesz, najtrudniej jest jadąc autobusem czy pociągiem, trudno odwrócić uwagę
małego, a on drąży i drąży. A człowiek też nie zawsze ma ochotę opowiadać
wszem i wobec , co mu się stało. Jak wtedy krótko i treściwie zakończyć
temat, by nie zranić drugiej osoby? A to , co wyżej napisałeś, jest w
istocie super.

Dorota