Użytkownik "krzysztof(ek)" zawsze zwarty i gotowy, dzisiaj nastroj ma
bojowy...

> Witam!
>
> Nie zycze Ci, zeby ktos w rownie ciezkiej sytuacji w ten sposob
> podtrzymywal Cie na duchu.
>
sam tez sobie czegos takiego nie zycze. Ale niestety taka jest polska
rzeczywistosc. :-(

> No bo co jej niby ma
> > powiedziec?
>
> "Odejdz od niego, rzuc go."
>
zgadzam sie. ale rzadko ktora matka, powie to swojej corce w realu (mowie
ciagle o przyjetych zalozeniach)


> O wlasnie. Ciesze sie, ze to napisales. A teraz przenies to na grunt
> tego psychologa, ktory w swojej pracy mialby sie opierac na wlasnych
> doswiadczeniach.
> Wspolczucie - wedlug Ciebie pozytywne - tylko mu przeszkadza.

chwila, chwila... zrobmy to bardziej obrazowo ;-) Wezmy te sama matke i
zrobmy z niej pania psycholog. Przychodzi do niej dziewczyna, ktora jest we
wczesniej omawianej sytuacji. IMO tym razem kobieta (psycholog) zachowa sie
inaczej. Nie powie jej "badz cieprliwa, w koncu on tez musi sie gdzies
wyzyc", czy cos w tym stylu, tylko poprostu jej pomoze.
A to, ze xx lat temu byla w podobnej sytuacji, moze nie pomoze jej
bezposrednio przy rozwiazywaniu problemu tej dziewczyny, ale - byc moze - to
wlasnie te zdarzenia z przeszlosci doprowadzily do tego, iz zostala
psychologiem.
Ta kobieta pomoze jej, a nie bedzie wygadywala takich bzdur, gdyz
patrzy_z_innej_perspektywy. Juz nie jest matka, na ktorej utrzymanie moze
nagle spasc corka, lecz jest bezstronnym psychologiem, ktory sam
zadecydowal, ze chce pomagac innym.

> Chec pomocy - zbyt silna - rowniez.

z tym sie zgodze. Tylko zbyt silna, czyli jaka? Obsesyjna?
>
>
> Wiedze o tym daja Ci tez studia, staz itd. Wlasne doswiadczenie nie jest
> tu potrzebne.
>
w koncu od tego sa studia. ;-) Ale dlaczego doswiadczenie nie moze byc
wedlug Ciebie uzupelnieniem tej wiedzy?

> Hipotetycznie bez analizy konkretnego przypadku to mozna sobie rozwazac
> w nieskonczonosc.

zawiode Cie. nie znam zadnego przykladu z zycia ;-))


> A dlaczego Ty zostales ratownikiem medycznym? Dlatego, ze kiedys nie
> potrafiles komus pomoc? Czy dlatego, ze komus z Twoich bliskich ktos
> kiedys nie pomogl tak jak trzeba? Jezeli tak, to zapewne nigdy nie
> bedziesz dobry w tym co robisz, dopoki nie uporasz sie ze swoimi
> problemami.
> Przepraszam za osobista dygresje, nie odpowiadaj ale zastanow sie sam.
>
ale i tak odpowiem ;-) ale jeszcze na chwile wroce do tego terapeuty...
wynikaloby z tego, ze osoba, ktora podejmuje sie jakiegos zajecia, z powodu
jakichs wczesniejszych przezyc nie bedzie wykonywala swojej pracy dobrze,
gdyz wszystkie podejmowane dzialania beda silnie nacechowane emocjonalnie
(negatywnie). czy tak? a IMO takie nacechowanie moze doprowadzic do lepszego
wykonania swojej pracy i moze byc motywujace. a od czego (w kontekscie
psychologow, ale chyba w sumie nie tylko) bylaby wspomniana przez Ciebie
superwizja? Po jej dokonaniu wczesniejsze doswiadczenia moglyby byc motorem
do dzialania, ktory zapewnialby pozytywne rezultaty.
no a teraz przejde do ratownictwa... ;-)
nic tak drastycznego nie sklonilo mnie do zajecia sie czyms takim. Znajomy z
Wawki, ktory zalozyl to stowarzyszenie poprosil mnie, zebym poprowadzil
jeden z oddzialow. I niestety zawiode Cie. Ja zajmuje sie robota papierkowa.
:-( Owszem, mam wiedze teoretyczna, ale nie latam w zielonej kurteczce z
napisem "ratownik". Chyba nie mialbym sil, zeby to robic.
A co sklonilo mnie do zajecia sie tym...? Fakt, ze moge pomoc koledze i
fakt, ze moge zrobic cos dla innych ludzi. przyczynic sie do ich
bezpieczenstwa.
robie to jak potrafie, ale wiem, ze cos robie i to poprawia mi nastroj.



> Ale czy jest w tym lepszy od tych, ktorzy sami nie doswiadczyli? IMO
> nie.

nie, gdyz wczesniej ustalilismy, ze to doswiadczenie nie musi miec wplywu na
sam sposob leczenia i jego wyniki. ale to doswiadczenie daje mu enegrie do
pracy...

> > no i znowu sie zgodze
>
> Zgodzisz sie, ze moze zaszkodzic (juz tli sie plomyk nadziei, ze Cie
> przekonalem ;-) ), czy tylko, ze konieczna jest superwizja?

no i z plomyka zaczyna robic sie ognisko ;-)) zgadzam sie z calym tym
zdaniem

> Jakie to predyspozycje, ktore pozwalaja rozwiazac _swoje_ problemy
> lepiej od przecietnego czlowieka? Ja ich nie widze.
>
wspolczucie, wyczulenie na cierpienie, zdolnosc zrozumienia, itp. nie
wszyscy ludzie sa obdarzeni wystarczajaca iloscia tych cech :-(

>
> OK. Uwazasz, ze psycholog skorzysta z pomocy psychologa rownie chetnie
> jak przecietny czlowiek?

uwazam, ze bedzie mu latwiej zwrocic sie do kogos o pomoc

> Z blizszego Tobie podworka: Wyobraz sobie, ze ktorys ze znanych Ci
> lekarzy, zauwazyl u siebie objawy choroby przenoszonej droga plciowa
> (taki sam wstydliwy problem jak zaburzenia psychiczne). Jak sadzisz - co
> zrobi? Pojdzie z tym do kolegi dermatologa z gabinetu obok? Czy zacznie
> sie leczyc sam?
>
teoretycznie... pojdzie do kolegi. realistycznie... bedzie sie bawil w
specjaliste ;-) a tak powazniej... problem jak najbardziej wstydliwy. mysle,
ze taki lekarz najpierw sprobuje sam cos z tym zrobic, a pozniej - kiedy mu
sie nie uda - pojdzie w koncu do kolegi. a i tak zrobi to z wieksza odwaga,
niz zrobilby to "zwykly smiertelnik". A wszystko dlatego, ze lekarze, to ...
wiadomo co chce napisac ;-)


> Masz racje.

:-)

>
> Pytales o to, jak dowiedziec sie, jak pomoc, a nie jak sobie pomoc.

chyba mowimy o dwoch roznych watkach, a ja niestety nie pamietam tamtego
tematu :-(

> > > Nie musimy sie we wszystkim zgadzac. :-)
> > > Ale i tak kiedys stwierdzisz, ze to ja mialem racje! ;-)))
> >
> > i wzajemnie ;-)))
>
> zobaczymy, do kogo bedzie nalezalo ostatnie slowo
> ;-)))
>
...a swistak siedzi i zawija je w te sreberka ;-)) poczekamy i sie okaze ;-)


> Duchowo czy fizycznie tez? (dziadek trzyma gdzies parabelke na strychu,
> moze od niego pozyczyc?) ;)

hmm... calkiem niezly pomysl! a jak ma dwie, to ja tez poprosze ;-)))


> > uff! no to mi ulzylo. jednak umiem jeszcze cos sensownego sklecic ;-))
>
> Watpiles w to??? ;-)

alez skadze znowu! ;-)))

> no to ja rowniez odwzajemniam!
>
> krzysztof(ek)
>
no coz mi innego pozostaje... ;-)
zdrowka,
ŁukAsh