<p...@o...pl> wrote in message
news:595a.00000573.3e426c38@newsgate.onet.pl...
> właśnie, dlaczego nie odchodzimy?
> dlaczego pozwalamy na to, by nasze związki, byle jakie, zaniedbane,
niedobre,
> niepełne, niedochuchane, trwały?
> dlaczego trwają?

Może bo nie jesteśmy pewni.

> nie mówcie, że powinnam zacząć chuchać, dmuchać i reanimować coś, co dawno
> zdechło, nie żyje, nie istnieje, miało pogrzeb.
>
> moja miłość umarła [obłednie przeraźliwy patos :(].

Mi się też tak zdawalo, teraz mysle zupelnie inaczej.

> dlaczego zatem wciąż mieszkam z mężem, do którego nic nie czuję, oprócz
> delikatnej sympatii, mizernej sympatii.

Bo sporo Was łaczy, a wasz związek przeżywa kryzys jak co drugie malzenstwo

> dlaczego pozwalam mu na ocenne wystąpienia pełne oskarżeń w stylu: jesteś
> podła, okrutna. bo nawet nie to, co chcę uczynić [odejść, sprzedać
mieszkanie,
> ale pozwolić mu na nieograniczony kontakt z dziećmi] jest okrutne i podłe,
lecz
> ja.

Bo trochę ma racji

> próżno badać przyczyny takiego stanu rzeczy.
> już to uczyniłam.
> teraz czuję się jak syzyf, który wtacza kamień tłumaczenia oczywistości,
ma
> wrażenie, że druga strona pojmuje, zgadza się z postanowieniami [jak
wyżej:
> podział majątku, oddzielne zamieszkanie we względnym pobliżu ze względu na
> dzieci], po czym chwilę później, cała sprawa zaczyna się od początku.
> znowu tłumaczę, dlaczego chcę rozstania, a on powtarza argumenty
> swoich "kościelnych" przyjaciół, dlaczego powinnam zostać.

A może on Cie mocno kocha ?

> już mi się nie chce.
> dlaczego?
> boję się?
> czuję się winna?
> nie wiem.

Po co chcesz to wszystko rozwalać, spróbuj powiedzieć co powinno się zmienić
abyś była szczęśliwa, tak jak miałabyś nowy związek z sympatycznym facetem.
Pomyśl i nie nakładaj sobie ograniczeń która miałaś zanim powiedziałaś chce
odejść.


Życzę powodzenia

Jacek