> Wiem, wiem, pewnie gdzies mozna znalezc przepis w Internecie, ale mnie
> ciekawi jak Wy to robicie? Tak dla porownania. Nigdy tego nie jadlam,

Ja "odziedziczyłam" kutię po dziadkach. Bez niej chyba odwołano by u nas
święta :))). Robię ok. 7 litrów tego specjału więc proporcja jakie podam
dotyczą takiej końcowej ilości.

1 kg pszenicy,
1 kg maku,
ok. 1,4 kg miodu (zależy jak słodki),
ok. 0,5 kg orzechów włoskich,
duża paczka rodzynek (albo nawet 1,5 paczki),
paczka moreli (mała),
200 g migdałów,
200 g orzechów laskowych.

Proporcje dodatków można sobie regulować wg własnego uznania. Ja nie
przepadam za figami w kutii i ich nie daję i tym odbiegam od przepisu babci.
Lubię natomiast migdały więc jest ich stosunkowo dużo.

A oto schemat działanie :)) :
Mak sparzam wrzącą wodą i pozostawiam tak na ok. 2 godziny. Pszenicę,
wcześniej moczoną przez noc, gotuję. Jakoś zawsze szybko ugotuje się.
Zostawiam ją jeszcze w spokoju aby "dochodziła do siebie". W tym czasie
zabieram się za mak. Odcedzam i mielę go 3 razy. Mieszam z pszenicą, dodaję
miód. Orzechy i obrane migdały wrzucam do maszyny, która ładnie mi je
rozdrobni (byle nie na miał, kawałki bakalii muszą być wyczuwalne, najlepiej
jak mają wielkość ziarenek ugotowanej pszenicy lub trochę większe). Dodaję
to wraz z sparzonymi rodzynkami i rozdrobnionymi morelami do pszenicy z
makiem i modem. Degustuję.
Jeżeli kutia drapie w gardle z powodu słodkości to jest już dobra :)))).

Tak robimy kutię już z pewnością trzecie pokolenie, jedynie zastępujemy
ręczne mielenie - elektrycznym. Reszta pozostaje bez zmian.

Kutia ma to do siebie, że "wciąga". Nie można zjeść jej dużo na raz, ale
bardzo szybko sięga się po kolejne małe porcje. Chyba ten mak tak uzależnia
:)). Rodzina męża, która stosunkowo niedawno poznała smak kutii uległa
całkowicie "nałogowi".

Pozdrawiam,
Aga