Qrczak pisze:

>> Mało ostatnio słyszy się o "wzornictwie przemysłowym". Teraz mówi się
>> "design" i "dizajner". Bo to i światowo tak bardziej, i nie widać w tym
>> tego brzydkiego przymiotnika "przemysłowy". Dość mnie ta maniera kiedyś
>> drażniła. Ale przywykłem. A nawet staram się wykorzystywać istnienie obu
>> terminów i w użyciu różnicuję je semantycznie. Wzornictwo jest wtedy,
>> gdy widzimy rzeczy jak od Thoneta. A jeśli coś powstało w oderwaniu od
>> technologii i własności materiałów, to wtedy mamy dizajn, jak u... no,
>> daruję sobie listę nazwisk. Nie wiem, czy będzie to dla nich pocieszeniem,
>> ale ich krzesła, jak krzesła Thoneta, też są do dupy.
>
> Dawaj te nazwiska!
> IMO polskie wzronictwo nie ma się jakoś szczególnie tragicznie,
> zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę wszystko to, z czym się od lat 30
> musiało zmagać.

Próbuje rozebrać to ostatnie zdanie. "Od lat trzydziestu"? -- co takiego
nastąpiło akurat w roku 1985 czy 1984, że powstał mus wzmożenia zmagań?
Wcześniej materię zmóc łatwiej było? A może "od lat trzydziestych"?
E, chyba nie -- toż wtedy wszyscy dopiero zmagania zaczynali. Wcześniej
wzornictwo oczywiście też było, ale takie jak mówienie prozą -- wszyscy
tak gadali, wszyscy garnki lepili, stoły strugali, lecz bez świadomości
doniosłości tego aktu, bez jego nazwania.

Thonet nie jest najlepszym przykładem gdy mówi się o polskim wzornictwie.
Dlatego te nazwiska dizajnerów też raczej by nie były na "-ski". Te moje
rozróżnienia semantyczne da się stosować na skalę światową.

> No i nie da się drugi raz wymyśleć tego samego Thoneta, można co
> najwyżej kombinować dokoła

Sprawdzając co w internetach na temat Thoneta piszczy, znalazłem
informację (Wiki, angielskojęzyczna), że niejaki James Irvine zrobił
"redesign" krzesła numer 14. No więc to tragedia jest. Kombinował dokoła
i wykombinował swój stolec, w którym jeden element ma kształt wzięty
żywcem od Thoneta, a reszta pasuje jak pięść do nosa. Żadnego czucia
materiału (nawet nie wiem z czego to jest, bo raczej nie z buka),
żadnych thonetowskich dziesięciu śrubek i zrozumiałej dla oka mechaniki.
W ogóle nie widać dlaczego to się kupy trzyma, a zaufanie, że się nie
rozleci, gdy rzyć na tym uczciwie usadzić, też niewielkie. Właściwie
to ja nie wiem czemu koleś nie nazwał tego na przykład "Irvine No. 7",
tylko podłącza się pod czyjeś nazwisko.

Jarek

--
z końcem epoki to się zdarza
i w końcu kogo to obraża
ten pusty pokój, krzesła gięte
wszystko i tak jest wynajęte