"Agnieszka Krysiak" napisała
> Ale jeśli robisz coś od małego, to wiesz, że to wykonać trzeba i wiesz,
> jak to się robi. Jeśli czegoś nie robisz, ZAWSZE ktoś to robi za ciebie,
> NIGDY ty, to stajesz przed pewnym problemem, gdy wszystko spada na
> ciebie. I jedne osoby sobie z tym poradzą bez mrugnięcia okiem, dla
> innych to może być naprawdę wielki problem życiowy. Osoba, która nigdy
> nie robiła zakupów i nie pomagała w gotowaniu, nie będzie na przykład
> wiedziała, czym różnią się różne rodzaje mięsa, jak się je przyrządza.
> Jasne, że się tego może nauczyć, jednak zajmie jej to trochę czasu, a
> jest to coś, co spokojnie mogła wynieść z domu. A są osoby, które się
> tego nie nauczą po prostu.

O ile dobrze zrozumiałam, Iwonka nie protestuje przeciwko samoobsłudze i nie
jest zwolenniczką wyręczania dziecka w czynnościach, które stają się dla
dziecka obowiązkiem w sposób naturalny. Ale uważa za bezsensowne narzucanie
dziecku obowiązków w sposób sztuczny - typu 20 minut zmywania dziennie. Ja
się pod tym, jak też i pod postem Miranki podpisuję. Aczkolwiek mój pogląd
może być skrzywiony, jako że przeszłam we wczesnej młodości tresurę pod
tytułem "ja cię wychowam na przykładną żonę i dlatego twoim obowiązkiem jest
gotowanie obiadu w każdą niedzielę". Mój tato chyba nie mógł znaleźć lepszej
metody na zniechęcenie mnie (to eufemizm) do gotowania obiadów dla innych.
Uraz na tym punkcie mam do tej pory, mimo że gotowanie zawsze szło mi
całkiem nieźle, a nawet przez pewien czas przedmałżeński, ale po-domowy
sprawiało mi frajdę. W momencie, kiedy myślę o tym, jak o obowiązku,
wszystko się we mnie wywraca, a mąż wciąż musi pilnować słów, jakich używa,
gdy pyta mnie o obiad, żeby mu ten garnek razem z obiadem nie wyladował na
głowie;)) W związku z tym nauczyłam się nie traktować gotowania jako
obowiązku - i wyżywam się w kuchni artystycznie. Głodny nikt nie chodzi:)
Może z wyjątkiem mojego starszego syna, ale on ostatnio co 15 minut jest
głodny.

W przeciwieństwie do gotowania nie było moim obowiązkiem prasowanie, pranie,
sprzątanie łazienki i wc, zmywanie i co tam jeszcze - w sensie obowiązków
wpisanych w grafik. Moja mama po prostu mówiła mi, a raczej pytała
"córeczko, zrobisz dzisiaj to czy tamto?" i nie było sprawy. Prasowanie dziś
bardzo lubię, prania nawet nie zauważam, że je robię, zmywanie w połowie
załatwia zmywarka, w drugiej połowie głównie ja, ale młodszy syn też ma
czasem natchnienie. Poza tym zajmowanie się dzieckiem też w dzieciństwie
mało kto trenował i mimo tego mało kto się miga od tego obowiązku. Zwykle
miga się ten, kogo rodzic postępował podobnie.

Moi synowie muszą obsługiwać się w sami w ramach własnych możliwości. Czyli
sprzątają u siebie (przy większych porządkach im pomagam), dbają o kotkę i
kuwetę, rozwieszą pranie, jak poproszę, wyprasują, obiorą kartofle, marchew,
ugotują płatki albo kaszę, starszy robi w weekend jajecznicę na śniadanie
dla wszystkich, młodszy, jak ma ochotę robi frytki (pieczone) dla
wszystkich, kanapki to oczywiste, zajmowanie się młodszą siostrą to też
oczywistość , zdarzało mi się, że byłam chora i wtedy zajmowali się i sobą,
i siostrą, i jeszcze mi śniadanie przynieśli do łóżka.

A w ogóle to mam wrażenie, ze inicjator wątku, to sobie w zastepstwie trochę
wybrakowanej żony, chce odpowiednio córkę wyhodować;-/

Małgosia