"MOLNARka" napisała:

> Naprawdę nic się nie stanie jak dziecko trochę pobędzie w szpitalu samo
(bez
> czatujących tam rodziców).

Czatujących?!?
Bastek może mógłby zostać na te godzinę sam, ale nie na dłużej. Nie mam
dziecka bohatera, nie lubi lekarzy (nie bez powodu), ostatnio nawet nie dał
się wprowadzić do gabinetu na głupi bilans 4-latka i ja miałabym go zostawić
samego dobrowolnie? W imię czego? I za jaką cenę? Bo ja akurat uważam, że to
nie dokońca jest tak, że mu się zupełnie nic nie stanie. Fizycznie pewnie
nie.

Nie wiem jak córeczka Kanii, ale mój syn raczej potrzebowałby naszej
obecności.

> > Mój Maciek w wieku 9,5 roku był po 4 samodzielnych koloniach, a kiedy
> > go żegnałam w szpitalu wieczorem oczy robiły mu się mokre.
>
> Ale przeżył, co ? ;-)

MOLNARka przecież wiadomo, że przeżył i inne dzieci też by przeżyły, ale to
już sami rodzice muszą ocenić z jakimi to się będzie wiązało odczuciami. I
moim zdaniem rodzice nie powinni się kierować własnymi doświadczeniami ("bo
mi
się w dzieciństwie podobało", itp.), tylko prawdopodobnymi odczuciami
swojego dziecka, które przecież najlepiej znają. Mój syn nie chodzi do
przedszkola, zwykle my-rodzice jesteśmy gdzieś w jego zasięgu i dla niego to
byłaby wyjątkowo trudna sytuacja. Więc podtrzymuje swoje nie zostawiłabym
go. Na uczenie się samodzielności odpowiednie są inne sytuacje.

> Pamięta jak ja byłam w szpitalu jako dziecko ... rodzice przychodzili
tylko
> w odwiedziny do dzieci (takie czasy) a resztę czasu spędzały dzieci same
...

Mój mąż pracował na szpitalnym oddziale i pamiętam jego opowieści o
dzieciach, które tam leżały. Pewnie że jak zostają same, to jakoś
sobie_muszą_radzić. Ale czy to jest dla nich najlepsze?
Na pewno nie, a przynajmniej na ogół nie.
Ja znam pielęgniarki z tego oddziału, znam dziewczynę, która była i jest tam
opiekunką tychże chorych dzieci. Przenigdy nie powierzyłabym jej opieki nad
moim dzieckiem.
Znam szpitalne życie bardziej od środka i nie zaufałabym personelowi na
tyle, żeby zostawić tam dziecko samo. Przykro mi, ale to co wiem, nie jest
wyssane z palca :-(

> Tylko, że znając Was (rodziców) tych argumentów nie przyjmiecie za nic ...

Ale MOLNARko, to są Twoje subiektywne odczucia i argumenty. Do mnie one
rzeczywiście nie przemawiają. Z drugiej strony, nie jestem w stanie Ciebie
przekonać, że może jak już będziesz mogła powiedzieć "my-rodzice", to
naprawdę spojrzysz troszkę z innej perspektywy na takie sytuacje. I naprawdę
nie jest moją intencją wytykanie Ci braku doświadczeń macierzyńskich, tylko
zwrócenie uwagi na fakt, że wiele naszych przekonań zależy od aktualnej
życiowej sytuacji i od bagażu doświadczeń. Ja na ten przykład nie miałabym
odwagi wymądrzać się na temat wychowywania 10-latków, buntu nastolatków,
itp., bo to wszystko narazie przede mną.

> bo nie jest ważne, że kiedyś my wszyscy byliśmy dziećmi i przeżyliśmy
milion
> rzeczy i _dokładnie_ pamiętamy swoje emocje.

No ja pamiętam swoje. I dlatego chcę podobnych (nie najlepszych akurat)
zaoszczędzić moim dzieciom. Jeżeli
tylko jestem w stanie.

> Nie ... ważniejsze jest to, że Wy teraz macie dzieci.
> Ehhh ;-(

A to już IMHO całkiem bezsensowne zdanie.

Ula



--
Archiwum grupy: http://niusy.onet.pl/pl.soc.rodzina