Moje życie coraz bardziej przypomina senny koszmar. To jak film grozy, który
zaczyna się od ujęcia błękitnego nieba i buzi uśmiechniętego dziecka. Pół roku
temu, kiedy wyprowadzał się mój mąż, myślałam, że zaczynam nowe, lepsze życie,
że skończył się czas oszukiwania i podwójnego życia. Że wychodzę na prostą. Po
pół roku widzę, że moje życie coraz mocniej zawiązuje się w gordyjski węzeł.
Chodzi o to, że dziś jestem samotną matką z 2 dzieci, która w zeszłym tygodniu
złożyła pozew o rozwód (do którego jeszcze nie jestem gotowa, ale mąż tego
potrzebuje, a taniej będzie jak ja go złożę), jestem związana emocjonalnie z
mężem i im gorzej jest między mną a człowiekiem, z którym spotykam się (a teraz
prawie mieszkam) od ponad roku, tym bardziej płaczę za moim małżeństwem. Mój
obecny związek staje się coraz słabszy, coraz mniej zobowiązujący.
Przeraża mnie samotność bez mężczyzny, przeraża mnie takie życie jak teraz, w
huśtawce emocjonalnej, w tęsknocie za mężem co jakiś czas. Zastanawiam się, jak
przetrwam rozwód, coraz bardziej czuję się jak po przebyciu ciężkiej choroby.
Zapisałam się do psychologa, czekam w kolejce na spotkanie, zastanawiam się,
jak będzie mógł mi pomóc, w tym moim niezdecydowaniu. Mój partner mówi, że
jestem nieprzewidywalna jak nikt, kogo znał, że wariuje żyjąc ze mną na tej
ciągłej huśtawce, że wyczuwa we mnie pokłady agresji do niego.. to wszystko
prawda, i dlatego właśnie zastanawiam się, czy nie powinniśmy się rozstać, jak
można żyć w takim związku..
Czuję, że coraz bardziej staję się martwa, zabija mnie to, że sama zapędziłam
się w taką sytuację, nie widzę z niej wyjścia..
Piszę to wszystko, żeby sobie pomóc, przynosi mi ulgę pisanie tego do grona
obcych ludzi, których nigdy nie spotkam. Teraz powinnam być na weselu, na które
zostaliśmy zaproszeni. Kupił mi na nie wczoraj nowe buty, za prawie 2 stówy.
Leżą teraz w pudełku. Wystawiłam go i siedzi tam teraz sam. A ja jestem jak
półtrup.
Mam przestrogę dla tych, którzy są w takich sobie małżeństwach, mają kogoś na
boku i planują zacząć życie na nowo: najciężej może wam być wtedy, kiedy
stracicie już szansę na powrót, kiedy stracicie dom i normalność, nudnego męża
i nudne życie.
M.


--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl